Wat een gevecht
Zoals jullie in mijn allereerste blog ooit hebben kunnen lezen is mijn dochter een huilbaby. Ze is nu 2 en we zijn er nog steeds niet…
Slechte periode
Hoewel het echt beter gaat, zitten we deze week weer in een slechte periode. Ze is verkouden aan het worden wat (denk ik) de oorzaak is van haar hysterische (sorry maar ik kan het niet anders noemen) gedrag.
Ze werd vrijdag huilend wakker rond een uur of 9 ‘s avonds. Dit gebeurd wel vaker dus ik ga naar boven en geef haar haar speentje. Meteen gooit ze de speen weer uit en begint harder te huilen. Als ik haar neerleg wordt het hysterisch en besluit haar maar weer eens mee te nemen naar mn eigen bed. Ook daar schreeuwt ze het uit en roept “Beneden”. Mn man zit nog beneden dus ik breng haar maar naar beneden, in de hoop dat ze rustiger wordt (helpt vaak). Ondertussen pak ik wat slaap mee en hoor op een gegeven moment mn man boven komen met haar. Hij legt haar bij ons en jahoor daar begint ze weer…. en ze is niet te stoppen. Alles vliegt door de kamer, haar knuffel, haar speen, haar doek. Ze schreeuwt het uit en no way dat deze meid gaat slapen. Ze wordt nergens rustig van en we proberen het laatste redmiddel: even op de telefoon een filmpje kijken. Rond een uur of 3 is ze rustig en valt ze in slaap.
Die nacht hoest ze een paar keer en ze klinkt schoor. Verkouden… Dat zat er natuurlijk aan te komen nu ze weer gestart is op het kinderdagverblijf.
Eerste hulp bij verkoudheid pakket
De volgende avond smeer ik haar rug, hals en voeten in met luuf, krijgt ze neusspray en hoestdrank! Ze valt snel in slaap maar ook deze nacht is hels. Herhaling van afgelopen nacht. Weer niet willen slapen, vooral niet willen liggen. Weer schreeuwt ze dat ze naar beneden wilt, maar eerlijk; de tijd dat ik met haar om 1 uur ‘s nachts naar beneden ging had ik afgesloten… dat heb ik genoeg gedaan. Uiteindelijk is ze weer rond 3 uur in slaap gevallen (met hulp van een filmpje) en heeft ze verder goed geslapen.
Nacht 3: de strijd tussen moeder en kind
En toen was het gister en begon de ellende al met het naar bed brengen. Ze loopt over de overloop en als ik naar boven ga is ze blij en denkt ze dat ik haar op kom halen om naar beneden te gaan. Haha zat ze daar even mis 
.
Ik breng haar terug naar bed en de hysterie kan beginnen. Schreeuwen, huilen, alles uit bed gooien, nog meer huilen, schreeuwen. Soms denk ik echt “ojee wat zullen de buren denken!”. Ik zit bij haar op de kamer en zit op een stoel en doe niks, ik kijk haar niet aan en reageer nergens op. Ik blijf wel op haar kamer zodat ‘ik er ben voor haar’. Als ze wat uit bed gooit geef ik terug maar verder niks. Ondertussen app ik met mijn vriendin en stuur haar een filmpje door van het gekrijs.
“OMG!!!”
“Mooi ik zou dat niet kunnen hoor zo erbij zitten
dat je dit volhoud allemaal.”
Ik reageer dat dit nacht 3 is dat ze zo doet. 😔
Volgende filmpje, ze huilt nog harder nu.
“Neeeeeeeee!! Ooh wat erg zeg!! Ik zou echt overspannen zijn! Wat heftig. Gaat dit zo uren door? Ooh ik wou dat ik je kon helpen.”
Na 2 uur schreeuwen gillen krijsen en vechten heeft deze mama wel de strijd gewonnen en is ze in slaap gevallen 
.
Halverwege de nacht stond ze in de deuropening en was ze haar speen en knuffel kwijt. Ik heb haar meegenomen naar bed (stiekem vind ik het heel soms heerlijk als ze lekker tegen me aan komt liggen) en heb ik haar de rest van de nacht niet meer gehoord. Dat geeft hoop voor komende avond/nacht.
Heftig? Ja!
Ja, dit is heftig, en ja ik hou dit vol, wat moet ik anders? Ik hoop dat ik het goed doe door er op deze manier mee om te gaan. Ik weet/ik hoop dat dit even tijdelijk is, dat het komt door de verkoudheid en dat we niet langzaam aan terug gaan naar hoe het was.
Maar wat een impact heeft een huilbaby op je zeg.
Mijn hart gaat tekeer, elke keer als ze begint met huilen.
Mijn stress zit ten top op het moment dat ze begint met huilen.
Daar gaan we weer, schiet er door mijn gedachte.
Zal ze stoppen met huilen, hoelang gaat het duren denk ik dan.
Sterkte super mama! Ik had geen huilbaby maar hartklopping bij een huiltje (savonds en sanchts) herken ik wel, zeker omdat ik weet dat het impact heeft op mijn nachtrust… Ik heb geluk want m’n baby is ‘makkelijk’, sliep met 9 maanden beetje door tot 5 en nu met 1,5 jaar eindelijk tot een normaler tijdstip 6-7u… ik ben verder heel consequent geweest dus eenmaal naar bed niet meer zijn slaapkamer uit. Onder geen beding, dus voor hem is het ook geen ‘optie’. Dat scheelt. Maar zeker lastig ik heb ook hele avonden (zeker icm borstvoeding) in een donkere kamer gezeten 🙂 komt altijd goed!xx
Ik las toevallig dit bericht en het is (helaas) zo herkenbaar! Mijn dochtertje van bijna 3 was vannacht weer helemaal hysterisch, bijna of ze bezeten is ofzo.
Ik ben echt geen idee wat ik het beste hiermee kan doen, ik zet ook altijd maar een filmpje op als ze zo is. Nu met inslapen is het ook weer drama en ik durf haar niet echt meer tr laten krijsen want dan maakt ze onze baby wakker (die overigens nooit wakker wordt snachts) Als je nog een magische tip hebt hoor ik het graag!
Hoi Linsey,
Wat heftig hè! Alsof ze bezeten is, inderdaad! Mijn dochter overstrekte zich altijd als ik haar optilde en schopte met haar benen. In 1 van mijn andere blogs heb ik geschreven dat we achter de oorzaak van al het huilen en de hysterie zijn gekomen. Ze is namelijk lactose intolerant. Bij toeval achter gekomen (huisarts stuurde ons weg!). Ik heb verder geen tips om met een huilbaby om te gaan, alleen adviseer ik je een bezoek aan de huisarts en dan op je strepen staan en niet zoals ik je weg laten sturen. Wellicht is je dochter ergens allergisch voor. In ieder geval al het medische uit laten sluiten bij een kinderarts. Mijn dochter heeft dus al die tijd buikpijn gehad… mocht er medisch niks aan de hand zijn kan wellicht een slaapcoach nog iets betekenen. Maar ik ben echt van mening dat er iets moet zijn, anders huilen ze niet zo hysterisch denk ik dan…. Volg in ieder geval je moedergevoel en je moederhart ❤️