Zwanger in Corona-tijd

Jaaa we worden weer pappa en mamma! Ik ben weer zwanger. Dolgelukkig vertellen we de inner cirkel dat er een broertje of zusje bij komt. 

Heerlijk zitten we op een wolkje en dan ineens doet Corona haar intreden in Nederland. Huh gevaarlijk virus?? Ooh nee en nu, en de baby? En hoe gaat dat dan allemaal? Hoe gevaarlijk is het? Duizenden vragen schieten door mij heen samen met alle emoties (die je als zwangere sowieso al in overvloed hebt) 

Allemaal maatregelen worden getroffen, de angst die het met zich meeneemt houdt mij en mijn zwangerschap volledig in zijn greep. 

Keihard val ik van mijn wolkje….auw dit doet zeer, hier hou je geen rekening mee en bedenk je niet. Je bent boos dat dit net jou overkomt en gelijk voel je je weer heel schuldig over die egocentrische gedachte, want wij zijn allemaal gezond en zoveel mensen zijn ziek of zelfs erger! Om daarna weer heel erg bang te worden en gaat twijfelen over wat je allemaal moet doen om gezond te blijven. Wel in lock down? Of niet? Hoe moet dat met werk? Wat als we koorts krijgen of ziek worden en de baby dan… val ik in de risicogroep? Wat is het risico voor mijn baby? Enz enz enz.

Rutte treft maatregelen, heel Nederland doet zijn best. Op het ene weekend na, maar daar hebben we het maar niet over. De dagen en weken gaan voorbij. De lege schappen in alle winkels geven mij een extra paniek gevoel. Ook alle handzeep is op, gelukkig kan ik in een dorp verder op nog wat kunnen bemachtigen. Ze hebben het voor mij apart gehouden want als zwangere vrouw moet ik mij wel kunnen beschermen. Zo lief dit, de tranen staan in mijn ogen!

Opeens ben ik alweer twintig weken zwanger en komt er weer een belangrijke mijlpaal. De twintig weken echo, deze gaat ook heel anders. De afspraak gaat door, want het is een medische echo. Maar ik moet alleen….

Huh alleen?! Hoezo? Mijn man is niet ziek. 

En direct komt daar mijn andere kant weer omhoog, ik weet ook wel dat het voor de veiligheid is voor iedereen. Maar God wat wordt ik hier verdrietig van.

Bij de praktijk is alles anders dan anders. Er is niemand in de wachtkamer, geen blije moeders met bolle buikjes. 

Als ik wordt binnengeroepen houden de verloskundige en ik 1,5 meter afstand. Ze heeft een mondkapje op en handschoenen aan, daar schrik ik toch een beetje van. Het is weer zo’n extra stukje bewustwording en zijn de feiten zichtbaar. 

Ik moet gelijk mijn handen wassen en ontsmetten. Als ik klaar ben mag ik gaan liggen. Ik kan meekijken op een groot bioscoopscherm, uiteraard wel wat kleiner maar zo begrijp je vast wat ik bedoel… oja projectiescherm idd! Zo noem je dat ja, duh!

Naast mij hangt zo’n plasticscherm en de verloskundige zit daar achter, haar hand komt er langs zodat zij bij mijn buik kan komen. Het is allemaal zo afstandelijk. 

Gelukkig is de verloskundige dat helemaal niet en dat is wel heel fijn nu. 

Toch maken mijn gedachtes overuren… maar dan… zie ik mijn kleine spruitje. Ik smelt en alle zorgen zijn even verdwenen! Ooh wat ben je lief, mooi, en schattig. Ik ben zooo verliefd ❤️

Abrupt wordt ik wakker, bellen, ja ik moet bellen! 

Helaas werkt de verbinding niet helemaal soepel maar mijn man kan ook even kijken.

De verloskundige vraagt of we het geslacht willen weten. “Nee hoor nog niet, wilt u het opschrijven?” Zegt mijn man vanaf de andere kant van de tel. 

Shit hij was net sneller, ik wilde net zeggen, “ja leuk” 😉

We willen graag een gender reveal party houden. Maar als ik Rutte goed begrijp dan duurt dat allemaal nog wel even als dat überhaupt nog mag gebeuren dit jaar…

De echo mag ik helaas niet filmen, de verloskundige is zo lief om mij een usb te geven. 

Alles is helemaal goed! Poeh toch weer een opluchting! Want dat is altijd even spannend met deze echo. Maar met vlag en wimpel is dit kindje geslaagd. 

Wat ben ik blij, maar ik moet snel weer het pand verlaten, oja voor de veiligheid, ja natuurlijk. Niet langer blijven dan nodig. 

Ik pak mijn spullen en loop de deur uit, bedankt! Hand, onee geen hand, zo grappig hoe dit automatisch gaat in je hoofd. Uhm ja, fijne dag. 

Bij thuiskomst zegt met mijn man, “inleveren die enveloppe!” 

“Oooooh nee“ de enveloppe 🤦🏻‍♀️ 

“Haha jaja grappig” hoor ik aan de andere kant van de kamer. 

Ik bel gauw de praktijk maar ze zijn gesloten, ik was de laatste voor vandaag. Na 10 minuten wordt ik gebeld, de praktijk!! Ik mag de enveloppe nog even snel ophalen. Ik vlieg snel heen en weer. Wanneer ik thuis ben leg ik de enveloppe op tafel en ga ik koken. 

Ik start met de onderhandelingen. “Weetje lief, alles is zo anders dan anders, laten we gewoon vanavond samen de enveloppe open maken dat is toch leuk?” “Dan kunnen we samen even vieren dat alles goed is.” We kunnen het opnemen en rondsturen en bla bla bla ik ratel lekker verder. 

Ik kom terug en de enveloppe is nergens meer te bekennen, in mijn onderhandelingsverhaal heb ik niet doorgehad dat die slimmerik er even tussenuit is gepiept om de enveloppe te verstoppen. 

Hij kent mij langer dan vandaag…

Dat wordt nog even wachten en kijken wat de maatregelen gaan zijn, hoe het gaat met Nederland en of er een klein feestje mag komen voor deze kleine. Want dat gun ik dit kindje en ons allen zo. Een feestelijk samen zijn, maar dat willen we natuurlijk alleen als dat veilig is en mag.

Het wordt nog even wachten… maar voor nu maakt dat ook niet uit. Want jemig wat ben ik blij dat alles goed is, in deze enge onzekere Coronatijd nog wel een beetje meer! Ik zit weer even lekker terug op mijn wolkje.