En toen moest je een Corona-test….

Mijn vriend was vorige week (en nu nog) erg verkouden. Volgens de RIVM-richtlijnen moest hij dus getest worden. Zelf zei hij: “ik doe liever een Corona-test dan dat ik naar de tandarts moet”.
Dus, afspraak gemaakt en hup daar ging hij vet stoer naar die test.
“Het voelde alsof mijn hersenen verkracht werden door dat staafje!!!” Man-eigen vertelde hij in geuren en kleuren hoe vreselijk het wel niet was.

En toen werd ik zondagochtend ook verkouden wakker.. Ik voelde het zaterdagavond al aankomen en hoopte dat het niet door zou zetten. Helaas! Zondag had ik dagdienst, maar ik werd door mijn werkgever naar huis gestuurd en moest mij, jawel, ook laten testen op Corona. Heel krom eigenlijk. Toen de Corona op zijn heftigst was moest al het zorgpersoneel blijven werken, alleen met koorts moesten we thuis blijven. En nu alles versoepeld wordt, moet het zorgpersoneel bij elk hoestje zich laten testen en mogen we niet meer werken tot de test met een negatieve uitslag komt. Wat een dubbel gevoel geeft dat zeg!

Ik bracht het ‘slechte’ nieuws aan mijn vriend en die zat lachend op de bank: Oh jij moet ook test! Door alle horror verhalen en het verkrachtingsverhaal van mijn vriend zag ik er als een berg tegenop! Maar goed, ik moet mijn verantwoording nemen en dus belde ik zondagochtend de GGD voor een afspraak. Mijn baas hoopte dat ik zondag al terecht kon maar dat bleek niet haalbaar. Vol mevrouw, nee ook die locatie is vol. Pas bij de 3e voorkeurslocatie was er de volgende dag een plekje. Maandagochtend 11.15 mevrouw. “Uhhh, ja oke prima, doe maar”. “Neem uw legitimatie en zorgpas mee en dan zien we u morgen.” Chips, zorgpas! Snel zoeken. Ja, in mijn portemonnee zat mijn zorgpas. Oeps, verlopen. Heb ik dan een nieuwe gehad? Nee, ook niet. Beste vriend Google wist het wel. Vanaf 2020 zijn alle zorgpassen digitaal via onze app. Oke, app gedownload en alvast mijn wekker gezet voor de volgende dag zodat ik het niet zou vergeten. Haha vergeten, zou echt iets voor mij zijn om om 12 uur te denken CHIPSSSSSS. Dat is me de laatste tijd nogal vaak gebeurd bij belangrijke afspraken. Iets met slaapgebrek haha.

10.45 uur ging mijn wekker en mn buik zat vol met spanningen. Snel nog even een zenuwenplasje en ik ging de auto in.

Onderweg merk ik dat ik er met mijn hoofd niet bij ben. Eerst rij ik te zacht doordat ik mij aanpas aan de snelheid/langzaamheid van de coureur voor mij, en later, als ik er voorbij ben, merk ik dat ik te hard rij.

Om 11.05 uur was ik er, veel te vroeg, maar doordat ik door de Velsertunnel moet (en die staat nogal vaak vast) was ik iets te vroeg vertrokken omdat ik een hekel heb aan te laat komen.

Bij de 1e tent stond een meneer van de brandweer en die vroeg of ik een afspraak had. Chaotisch (door de zenuwen haha normaal ben ik helemaal niet chaotisch) pak ik mijn telefoon om de mail op te zoeken van de bevestiging maar die hoefde hij niet te zien. Hij vertelde mij dat ik mijn legitimatie aan de linkerkant op het dashboard moest leggen met het plaatje naar boven. Dat plaatje ben ik hoor meneer de brandweer, dat noemen ze in de volksmond ook wel een foto. Ik weet dat ik er niet best op sta, alhoewel een plaatje is natuurlijk iets goeds, nouja oke, verder niet belangrijk. Ik moest mijn ramen dicht houden en moest aansluiten in rij 1, dat is de linkerrij mevrouw. Ik reed daar heen en zag dat rij 2 korter was maar besloot toch volgens aanwijzing in rij 1 te gaan staan.

Heb jij ook altijd het gevoel dat je bij de kassa in de verkeerde rij staat? Juist, ik ook. Nu dus ook. Rij 2 ging vele malen sneller en ik zag alle mensen die getest gingen worden aan mij voorbij gaan. En WAAROM maken mensen hier een gezinsuitje van???? Auto 1: man, vrouw en hond. Auto 2: man, vrouw en KIND. De controleur, ook weer iemand van de brandweer, checkt alle legitimatie bewijzen en laat iemand anders weer controleren of diegene een afspraak heeft, die controleur dus gebaard naar de bestuurder en ik zie dat ze gebaard of het kind ook getest moet worden. De bestuurder schud heel hard nee met zijn hoofd.

En daar gaat nog een auto met een heel gezin erin. Er staat toch echt duidelijk in de bevestigingsmail KOM ALLEEN. En ik kan mij niet voorstellen dat iedereen in die auto’s getest wordt aangezien die rij vele malen sneller gaat dan mijn rij.

Oja, terug naar mijn rij. Ik sta daar, ondertussen al 10 minuten en het schiet niet op. Ik krijg nu het gevoel van in de rij staan bij het vrouwentoilet. Het duurt altijd zo lang, dat je denkt wat doen al die vrouwen toch op het toilet??? Dat gevoel heb ik nu ook. Mijn vriend zei toch echt dat het zo klaar was.
A, ik zie het al. Fietsers gaan voor. Het zijn net de kinderen bij het toilet, die mogen ook altijd voor. Maar goed, gelukkig heb ik geen last van zenuwen (man man man) dus laat mij maar lekker wachten.

Oke, eindelijk mag ik doorrijden en de controleur van de brandweer checkt bij degene achter de computer of ik wel echt een afspraak heb. Check, fijn! De staafjes worden onder mijn ruitenwisser gelegd en er wordt vanuit de achterkant van de tent naar mij geseind dat ik door mag rijden.

Raampje open, de man van de GGD is goed ingepakt, met scherm en mondkapje en laat mij eerst mijn neus snuiten. Dan komt hij met het stokje en gaat eerst in mijn keel. Zeg maar AAAAAAAA. aaaaa en ik doe mijn mond open en hij stopt het stokje achter in mijn keel. Gatsie! Als ik denk dat hij klaar is zegt hij nee mevrouw iets verder uw mond open. Sjonge jonge wat een naar gevoel. Hij draait een paar keer met het stokje en ik voel dat ik achteruit ga omdat het echt een naar gevoel is. Als hij klaar is krijg ik een hoestbui waar je u tegen zegt. Die man zal wel denken –> Corona. Gaat het mevrouw? Nou, nee ik heb het gevoel alsof ik moet kotsen (haha ja kotsen, dat zei ik echt haha). Ik kan amper praten, er komt nauwelijks geluid uit mijn mond. Neem uw tijd mevrouw, het is een naar gevoel he. Als u een bakje wilt zegt u het maar. Jeetje wat is deze man beleefd en netjes zeg. Hij zal wel honderden mensen op een dag zien, en dan bij iedereen zo beleefd, netjes en rustig blijven, petje af hoor!

Als ik uitgehoest ben (jaja, daarom duurde het waarschijnlijk zo lang in die rij haha) moet ik mijn hoofd tegen de hoofdsteun aandoen en gaat het staafje in mijn neus. En ja, dat gaat ver. Het brand ontzettend, echt pijn doet het niet. Als ik denk ja stop maar, is hij inderdaad klaar en vertelt mij dat de uitslag binnen 48 uur bekend is en ik tot die tijd binnen moet blijven. Hij wenst mij nog een prettige dag en ik doe mijn raam dicht. Ik rij weg en ben continue aan het hoesten, puur door de prikkel in mijn keel door die staaf. Ook mijn ogen tranen enorm. Of dat nou komt door het hoesten of van die staaf in mijn neus weet ik niet maar 5 minuten lang kom ik even bij op de parkeerplaats. Ik merk dat het branderige gevoel in mijn neus al weg is en ook de hoest prikkel minder wordt.

Ook op de terugweg merk ik dat ik wederom er met mijn hoofd niet bij ben. Helemaal van slag nog van die test. Ik krijg hoofdpijn en plots zie ik een politieauto langs de weg staan. Pas als ik ernaast rijd besef ik mij dat ze staan te laseren en ik heb geen idee of ik te hard reed ja of nee. Nou ook die uitslag zien we wel weer.

Bij de Velsertunnel sta ik nu wel vast. Er staat zoals zo vaak een vrachtauto voor die te hoog is. Toch knap altijd. Er staan 100 borden waar aangegeven wordt wat de maximale hoogte is en toch staat er regelmatig een vrachtauto die te hoog is. Weten ze echt hun eigen hoogte niet, kunnen ze niet lezen of denken ze, we gokken het erop. In ieder geval zal zijn baas niet blij zijn met een boete erbij en die boete is echt wel hoger dan mijn mogelijke laserbekeuring.

Thuis plof ik op de bank en door die hoofdpijn heb ik niet eens zin om de tv aan te zetten. Pfffff dit wordt een lange dag zo!!

De volgende dag staat mijn telefoon op volume HARD. Mensen die mij kennen weten dat mijn telefoon altijd of op stil staat, of op trillen. Kortom moeilijk bereikbaar, maar vandaag staat hij AAN! Wachten op de uitslag. Zal ik rond kwart over 11 gebeld worden, of zal het echt 48 uur duren? Mijn baas appt dat er voor zorgmedewerkers in onze regio een speciaal telefoonnummer is waar je na 24 uur heen kan bellen voor de uitslag. Ah, fijn. Dan hoef ik niet zo lang te wachten, en kan ik wellicht vanmiddag zelf nog even boodschappen doen. Om kwart over 11 gaat mijn telefoon en ik ren naar de tafel waar hij ligt. Helaas, mijn vriend belt. Hij zal blij geweest zijn dat ik een keer opnam, maar ik hou het kort want hij houdt de lijn bezet op deze manier. Half 12 bel ik zelf naar de GGD. Uitslag: Negatief! Gelukkig maar. Ik had niet anders verwacht, maar in je achterhoofd ben je er toch mee bezig… Wat als het wel positief is? Wie heb ik allemaal gezien? Kan ik mijn kinderen besmet hebben? Gelukkig hoef ik daar niet meer aan te denken en kan ik morgen weer lekker naar het werk 🙂