Mijn keizersnede: blauw

Februari 2020: ondanks dat ik een opleiding volg tot verpleegkundige kriebelt er iets in mij. Op dat moment ben ik 23 jaar. Maar wat er kriebelde wist ik niet precies. Ik woonde net een half jaar  samen met mijn huidige man. Voor mijn opleiding tot verpleegkundige werk ik in de gehandicaptenzorg. Ik volg een werk/leer traject. Op een dag op school hoorde ik dat iemand die een leerjaar hoger zat als mij zwanger was. En toen viel het kwartje. Dat kriebelt er!

Oktober 2020 raakte wij in verwachting van onze prachtige zoon. Ik was nog steeds bezig met mijn opleiding. Op dat moment zat ik in mijn 3^de leerjaar.

Langzaam maar zeker word het steeds realistischer. Je gaat nadenken hoe de kamer er uit ziet, je bedenkt een naam, je hoort het geslacht en gaat een bevalplan maken. Omdat ik eerder al geopereerd ben naast mijn “uitgang” en omdat ik extra isolatie heb moest ik naar de gynaecoloog. Want een keizersnee zou waarschijnlijk voor mij de beste optie zijn om te bevallen. Na heel wat onderzoeken en gesprekken tussen chirurg en gynaecoloog was daar het verlossende antwoord. Ik mocht vaginaal bevallen in het ziekenhuis. Wat was ik blij! Want dat is wat ik graag wilde.

Met 36 weken begon mijn lichaam al ontsluiting te maken en was ik de slijmprop ook al verloren. Omdat ik minder leven voelde moesten we ter controle naar het ziekenhuis. Daar zei de gynaecoloog tegen mij: ik hoop dat je de 37 weken haalt. Mijn man en ik hebben die weken vol spanning afgewacht, maar meneer vond het nog niet nodig. Weeën waren aanwezig en slapen deed ik al niet 2 weken niet meer. Alleen bleef ik 2 weken op 2 cm hangen. Uiteindelijk hebben ze besloten me met 39 weken in te leiden.

30 juni gingen wij naar het ziekenhuis om een ballonnetje te plaatsen zodat 1 juli de inleiding kon worden ingezet. Op het moment dat het ballonnetje geplaats werd begonnen de echte echte weeën meteen. Waarop de dienstdoende verloskundige zei: ik ga jou niet naar huis sturen. Was ik ook niet van plan. Omdat het die dag rustig was en ik al zoveel weeën had, hadden ze besloten met 30 juni al in te leiden. En wat daarna kwam…. Mijn gud.. 5 weeën in 5 minuten en dat 2 uur lang. De pijn.. ik dacht echt dit gaat niet goed. Hebben alle moeders zo veel pijn? Is dit normaal? Ik was in staat om naar huis te gaan en dacht zoek het allemaal maar uit. Na 2 uur kwamen ze kijken of de ontsluiting al toe nam. Nee hoor nog steeds 2 cm. Ik kreeg te horen: grote kans dat je zoon in juli geboren wordt. Het was toen pas 16:00. Na 3 uur een storm aan weeën waar ik geen moment op adem kon komen, heb ik om een ruggenprik gevraagd. En toen, toen was het allemaal prima te doen. Met mij ging het heel goed en ik kon het nog wel een dagje vol houden. Alleen me zoon niet…

Om 22:00 kwam de verloskundige bij ons. Nog steeds was er een weeën storm maar door de ruggenprik voelde ik daar niks van. Ze was dan ook in de veronderstelling dat me ontsluiting minstens 5 cm moest zijn. Maar helaas.. 3 cm. Ze kwam weer om hoog en zuchtte. Ze vertelde dat het niet zo heel goed nieuws was. Ze zei: omdat de ontsluiting niet vordert en we zien dat je zoon het niet heel fijn meer vindt moeten jullie een keizersnee niet uitsluiten. Wij keken elkaar aan en dachten naja als het zo is. Maar het zal wel niet. De verloskundige zei nog, maar dat besluiten we pas over een paar uur hoor. Tot nu toe gaat het nog goed. Niks was minder waar. 20 minuten later stond ze in de kamer met het nieuws ik heb de OK gebeld en overleg gehad we gaan over op een keizersnee. En voor ik het wist was de kamer gevuld met mensen. De ene kwam bloedprikken de ander kwam alle slangen en draden die ondertussen uit of aan me hingen verwijderen, en weer een ander kwam uitleg geven. En voor ik het wist werd ik naar de OK gereden. Op dat moment wist ik niet zo goed wat ik voelde. Zolang me zoon maar gezond was. Niemand wilde ook echt antwoord geven hoe erg de situatie nou werkelijk was.

En daar lag ik. In een koude kamer met ik denk wel 10 vreemde mensen gekleed in het blauw om me heen. Zelf had ik een blauw operatie schort aan. Mij man, gekleed in het blauw stond bij mijn hoofd en zei steeds: het komt goed. De bevalling/operatie duurde denk ik maar 20 minuten. Ik kreeg nog een ruggenprik en werd op mijn rug gelegd en er werd meteen een soort blauwe tent om mij heen gebouwd. Ik hoorde iedereen overleggen met elkaar en er kwam steeds meer gereedschap bij kijken. Ondertussen hoorde ik iemand zeggen: is de kinderarts aanwezig? Gelijk daarna werd er in mijn blauwe tentje een stukje om hoog gedaan waar ik een glimp van mijn zoon te zien kreeg. Daar was hij. Hij zag er wat blauwig uit en maakte geen geluid. Toch nog in juni om 23:19.

Hij ging meteen door naar de kinderarts. En ik riep maar… waarom huilt hij niet! Ik keek naast me en zag mijn zoon, naakt onder het bloed liggen in een doorzichtig wiegje. Er stonden mensen om heen. Ze waren allemaal in het blauw gekleed. Die blauwe handen zijn de handen die mijn zoon voor het eerst hebben aangeraakt. Niet ik, niet mijn man. We hoorde hem huilen en ik begon meteen te huilen. Mijn man liep er meteen naar toe. Daar lag mijn zoon dan. Ver van mij af. Met als eerste contact het contact van een latex handschoen. Niet mijn zachte warme borst. Nee die verrekte blauwe handschoenen.
Mijn man mocht symbolische de navelstrek door knippen terwijl 3 mensen mij aan het dicht hechten waren. Toen alles zeker goed was met mijn zoon kreeg ik hem op me borst. Dit moment heeft hooguit 2 minuten geduurd. Maar dit waren de mooiste 2 minuten ooit. Daar was je dan. Mijn kleine sterke man. Nu het met jou weer goed ging, ging het met mama niet goed. Ik hoor mezelf nog de woorden zeggen: haal dat kind van me af, ik moest kotsen! Mijn zoon werd aan mijn man gegeven en voor ik het wist waren ze weg. Ik kreeg wat vloeistof in mijn infuus en voor ik het wist ging het wel weer. En daar lag ik dan. Zonder kind zonder man. Helemaal alleen in die koude kamer terwijl er 5 mensen aan mijn lichaam aan het trekken waren. Wat ze deden voelde ik niet, wel voelde ik dat met lichaam schudde en af en toe kwam er een arm boven mijn blauwe tentje uit. Ik keek naar de grond die ondertussen rood zag van het bloed. Ik was gewoon bevallen. Ik werd naar de intensive care gereden terwijl mijn zoon en man terug waren in de kamer waar ik moest bevallen. Ik wilde naar ze toe. Na een uur wachten was het moment daar. Eindelijk mocht ik mijn zoon voor het eerst ontmoeten. De dagen daarna waren intens. Ik kon niet voor mijn zoon zorgen. Het enige wat ik kon was hem borstvoeding geven. Ik kon zelf niet staan of lopen. De 3 dagen in het ziekenhuis bestonden uit knuffelen, voeden en kijken hoe andere mensen voor mijn kindje zorgen. Gelukkig was mijn man elke seconde bij ons.
Soms vraag ik me wel eens af, wat nou als ik gewoon meteen had gekozen voor een geplande keizersnede. Dan was mijn zoon niet in gevaar geweest en was het een ontspannen bevalling. Ook voel ik mij schuldig. Waarom kon mijn lichaam het niet aan. De maanden daarna ben ik in gevecht geweest. Ik ben het vertrouwen in mijn lichaam kwijt. En nog durven mensen te zeggen dat een keizersnee makkelijk is. Of dat ik blij mag zijn dat mijn vagina nog heel is. Ja die is onbeschadigd gebleven, maar ik was liever van mijn navel tot mijn rug uitgescheurd, dan mijn kind gelijk de eerste minuten moeten missen. Elke bevalling is anders en elke bevalling is bijzonder. Maar de volgende keer als je je mening wilt gegeven over hoe iemand z`n bevalling is gegaan, bedenk dan even dat het misschien wel heel beangstigend en eenzaam is geweest voor die persoon. En dat ze misschien nog steeds in gevecht is met haar zelf.