Poeh poeh

Poeh poeh

Vandaag ben ik samen thuis met mijn meisje. We hoeven ons niet klaar te maken voor het kinderdagverblijf en werk dus we kunnen rustig aan doen deze ochtend. Ik geniet van de dagen dat ik mijn meisje voor mezelf heb en we samen avonturen kunnen beleven. Tegelijkertijd zijn deze dagen ook een uitdaging. Door mijn fysieke klachten is het best pittig als ik er alleen voor sta en juist een dreumes heeft veel behoefte aan fysieke activiteiten en dingen ondernemen.

Gelukkig hoeft dat niet heel ingewikkeld te zijn. Vanochtend gaan we met de driewieler met duwstang naar de supermarkt. “Bah, bah”! Als we de deur uitstappen wijst ze met haar vinger naar een enorme berg grofvuil die bij ons voor de deur wacht op de vuilniswagen. “Ja inderdaad bah” bevestig ik. Iedere keer weer kan ik me erover verbazen hoeveel ze van ons oppikt en leert. In de supermarkt kent ze de cassiere inmiddels wel. “Hallowwww” roept ze ,wijs vanuit haar driewieler. En als we weg gaan klinkt het “bye, bye”. Zet één keer Dora op, en je kind spreekt blijkbaar Engels.

Mama au

Tot zover verloopt de ochtend prima. Maar dan… vlak voor de deur van  ons huis ligt een roze papiertje. Zij wil het oppakken en ik wil dat niet dus ik leg uit dat dat “bah” is. Vanuit het niets is er een totale meltdown. Met een hard gillende en wild om zich heen slaande dreumes probeer ik de driewieler naar de kelder van onze flat te rijden. Ik denk dat het hele portiek inmiddels wel gehoord heeft dat deze dame het ergens niet mee eens is. Dus vlug naar binnen en de voordeur dicht waar ze op de vloer in de gang nog even verder krijst. Na een paar minuten laat ze zich gelukkig troosten en knuffelen we het weer goed.

“Wil je me helpen de vaatwasser uit te ruimen?” Ze knikt enthousiast want dit is haar favoriete taakje. Ze pakt haar krukje zodat ze goed bij de bovenste kopjes kan. Eén voor één reikt ze alles aan. “Papa” zegt ze bij de koffiemok waar papa inderdaad zijn koffie uit drinkt. “Mama…”: mijn theebeker. “Aardbei…” het bakje waar ze altijd aardbeien uit eet. Ondertussen ruim ik de vorken en messen op in de bestekla. Plotseling zie ik haar blonde bolletje gevaarlijk dicht bij de punt van de lade komen. Instinctief steek ik mijn hand uit. Haar hoofd kletst hard tegen mijn hand aan. Die vervolgens klem komt te zitten tussen haar schedel en de keukenla. “Aaaaaaaaaaaaaaauuuuuuw…….” ik stop mijn vingers in mijn mond. Deels om de pijn te verzachten maar ook om te voorkomen mijn dreumes een wat minder net taalgebruik krijgt voorgeschoteld. “Mama au?” Zeg dat wel ja!

Rust

Dan is het tijd voor een middagslaapje. Een moment waar ik eerlijk gezegd altijd wel naar uitkijk. Dat geeft mij even de kans om bij te tanken. Zeker na zo’n ochtend.

Zodra haar grote blauwe ogen de slaapzak in het vizier krijgen is het weer kortsluiting. Krijsend maakt ze duidelijk dat ze geen zin heeft om nu te gaan slapen. Ze gooit haar speen op de grond, daarna haar knuffel om vervolgens te gaan gillen dat haar speen en knuffel op de grond liggen. Dan probeert ze me te krabben en slaan. Ik weet dat het komt door frustratie en probeer rustig maar duidelijk te zeggen dat ze dat niet mag doen. Op sussende toon probeer ik haar te kalmeren terwijl zij zich uit alle macht uit mijn armen probeert te wurmen. Ook het krijsen gaat onverminderd door. Ik ben zo moe en verlang intens naar dat momentje voor mezelf. Dit kan ik er even niet bij hebben. Ik voel hoe de machteloosheid het van me overneemt. Zonder dat ik het wil verhef ik toch mijn stem. “EN NU IS HET KLAAR MET DAT GEKRIJS!” gil ik. Ja echt een goed voorbeeld… En nee het helpt natuurlijk niet. Al lucht het wel even op. Ik voel mezelf weer rustiger worden. Kus haar natte wangetjes en fluister dat het oké is. Dat mama ook moe is en dat we allebei even gaan rusten en straks weer wat leuks gaan doen. Terwijl mijn ademhaling rustiger wordt, voel ik ook hoe mijn meisje zich begint over te geven aan de slaap. Haar oogjes worden al zwaar. Ik zucht nog één keer diep. Dan hoor ik een klein, slaperig stemmetje: “poeh poeh…” en ik glimlach.

Johanneke blogt om de week voor Mommy Friends over haar gezin met man, dreumes, twee tieners en een kater. Na de geboorte van haar dochter heeft zij fysieke klachten gekregen die haar leven behoorlijk beïnvloeden. Toch probeert zij positief te blijven en geeft niet op. Schrijven is haar uitlaatklep en naast haar blog hier, schrijft zij regelmatig gedichten en blogs die je kunt lezen op www.johanneke-schrijft.com  Ook kun je haar vinden op Instagram en op Facebook