Kennismaken

Wie ben ik?
Ik ben Sarah Vantomme, op 8 september 1991 werd ik als eerste dochter binnen ons gezin geboren. Die dag kwamen mijn ouders er achter dat ik een tweelingbroer of -zus had maar dat het hartje in de eerste weken gestopt was met kloppen. Je hoort soms verhalen van tweelingen die een gemis ervaren in hun leven nadat ze een broer of zus verloren zijn (tijdens of na de zwangerschap). Zoiets heb ik zelf nooit ervaren, vermoedelijk omdat het vruchtje heel vroeg in de zwangerschap overleden is. Binnen onze familie was ik het eerste kleinkind en dat heb ik altijd als speciaal ervaren. Mijn eigen zoontje is op zijn beurt het eerste (achter)kleinkind en we vinden het fantastisch om te voelen hoeveel iedereen van hem houdt.

Streng maar rechtvaardig
Maar goed, even terug naar mezelf. In 1994 werd mijn zus Sophie geboren en in 1999 werd ik nog eens grote zus van mijn broer Sander. Ons gezin was compleet, met ons vijf vormden we een hecht en warm gezin. Mijn mama geeft les in de lagere school en dat maakt dat wij nooit alleen waren en zelden in de (voor- of naschoolse) opvang moesten blijven. Mama was (is) er altijd voor ons geweest. Papa werkt op zelfstandige basis, waardoor ook zijn uren gemakkelijk af te stemmen waren indien nodig. We hebben een zorgeloze jeugd gekend waarin waarden als respect, beleefdheid en verdraagzaamheid voorop stonden. Ik durf zeggen dat wij nooit iets tekort hebben gehad, onze ouders hebben altijd veel gewerkt om ons alles (en zelfs meer) te kunnen bieden dat we nodig hadden. We hadden niets te kort, maar werden ook niet buitensporig verwend. Nee betekende nee en we konden niet zomaar alles krijgen of doen wat we wilden. Er waren duidelijke regels en grenzen waaraan we ons moesten houden en dat wisten we heel goed. De opvoeding die ik heb gekregen omschrijf ik als streng maar rechtvaardig, liefdevol en warm. We werden nooit aan ons lot overgelaten en stonden er tot vandaag nooit alleen voor. Ik ben mijn ouders hier heel dankbaar voor en hoop dit ook aan onze zoon te kunnen bieden.

Dé liefde
In 2015 leerde ik (via Tinder, hihi) de papa van Arthur kennen. Thijs veroverde op enkele dagen tijd mijn hart en dat is tot op vandaag niet veranderd. We huurden na enkele maanden een huisje om na twee jaar samen onze huidige woning aan te kopen. In 2018 werd één van mijn meisjesdromen werkelijkheid toen ik in een witte trouwjurk volmondig ‘ja’ antwoordde in het stadhuis van Roeselare. Mijn man en ik hebben twee compleet verschillende karakters en onze interesses komen niet echt overeen. Men zegt wel eens dat tegenpolen elkaar aantrekken en dat kunnen wij bevestigen. De passie voor reizen delen we dan wel weer. Al sinds het prille begin van onze relatie genoten we regelmatig van citytrips of langere vakanties in het buitenland. Meestal reizen we met het vliegtuig en de laatste twee jaar ontdekten we daarnaast de vrijheid van een eigen mobilhome. Met de auto of mobilhome rijden vind ik zalig ontspannend, dat wordt bevestigd in mijn job als buschauffeur. Als ik niet aan het moederen ben kan je me al eens achter het stuur van mijn lijnbus treffen. Ondertussen ben ik al bijna 8 jaar lijnbuschauffeur in het mooie West-Vlaamse Brugge (en omstreken) en ik ben nog nooit met tegenzin gaan werken.

Onzekere people pleaser
Qua karakter ben ik heel flexibel, sociaal, behulpzaam, empathisch en nieuwsgierig. Je kan me omschrijven als een open boek, want ik ben het liefst gewoon eerlijk. Mijn afkeer voor de taboe rond pure emoties en gevoelige onderwerpen is iets dat in de toekomst zal terugkomen in mijn schrijfsels. Naarmate ik ‘ouder’ werd ontdekte ik dat er een people pleaser in mij schuilt. Ik heb een onweerstaanbare drang om alles en iedereen rond mij gelukkig te maken en zeker niemand te kwetsen of teleur te stellen. Idealiter zou iedereen mij leuk vinden, al ben ik daar ondertussen gelukkig grotendeels van afgestapt. Ervaring leerde mij gaandeweg dat het onmogelijk is om iedereen tevreden te houden zonder jezelf daarin te verliezen. Ik herinner mezelf er regelmatig aan dat het oké is om voor mezelf op te komen. Door dit te doen en te ondervinden dat mensen jou daar niet op afstraffen sta ik sterker in mijn schoenen. Een onzeker persoon zal ik altijd een beetje blijven, maar er is een positieve evolutie als ik terug kijk in het verleden.

Go with the flow zonder schaamte
Vroeger zou ik mezelf mogelijks omschreven hebben als perfectionist. Sinds ik mama geworden ben leerde ik noodgedwongen ‘foert’ zeggen en prioriteiten stellen. De stap om dat te leren verliep soms  noodgedwongen, maar wat ben ik achteraf gezien blij! Ik zou het niet meer anders willen, de mentale rust die me overvalt als ik iets kan loslaten is onverbeterlijk. Is mijn huis altijd opgeruimd en spic en span? Neen, als je onverwacht aanbelt loop je het risico dat er een verdwaalde sok je pad kruist! Schaam ik me daarvoor? Ook niet (meer)… De combinatie van onze onregelmatige werkuren, een actieve peuter en ons langharig keeshondje Chico maakt het huishouden vaak een uitdaging. Er zijn dagen dat ik werkelijk niets doe in het huishouden omdat ik geen zin heb, andere leukere dingen gepland heb of gewoon lui ben en er niet toe kom. Op andere dagen sta ik er zelf van te kijken dat ik onwaarschijnlijk veel werk verzet heb. Een vaste planning volgen wij niet, dus vraag me niet om de hoeveel tijd mijn badkamer een poetsbeurt krijgt. De ene keer zal dat twee keer in dezelfde week gebeuren, maar evenwel duurt het te lang om mooi te zijn. Er zijn maar twee dingen waar ik aan vast houd: mijn toiletten moeten netjes zijn en wanneer ik ’s avonds ga slapen wil ik dat alles opgeruimd is. Alle speelgoed wordt dagelijks opgeborgen, het aanrecht moet vrij zijn (alles gaat gewoon in de vaatwasmachine hoor) en er mag geen rommel op de eettafel blijven staan.

Rozengeur en maneschijn versus donderslagen bij heldere hemel
Ik kan me goed inbeelden dat iemand die mijn verhaal aan het lezen is concludeert dat wij een prachtig leven hebben. Dat klopt ook, tot mijn 28^e verjaardag heb ik nooit noemenswaardige tegenslagen gekend. Ik ben geboren in een warme familie, altijd graag gezien geweest en tot op vandaag goed omringd. Ik danste door het leven (niet letterlijk, want dansen behoort absoluut niet tot mijn kwaliteiten) tot Thijs en ik besloten om onze kinderwens in vervulling te laten gaan. Voor het eerst in mijn leven kwam ik mezelf tegen, de dag dat we ons eerste kindje na 10 weken zwangerschap verloren viel mijn hele (stabiele) wereld uit elkaar. Met dat vroeg zwangerschapsverlies verloor ik niet enkel een eerste kindje, mijn toekomstbeeld kwam tegelijk onder hevige druk te staan. Angst, onzekerheid en wantrouwen in mijn eigen lichaam spanden vanaf dat moment de kroon. Zouden wij ooit het geluk mogen ervaren om ouders te worden van een gezond kind? Gelukkig weet ik ondertussen dat het antwoord op deze vraag positief is. Arthur, onze zoon, viert deze maand zijn tweede verjaardag. We zijn dankbaar dat we hem dagelijks in onze armen kunnen sluiten, want na zijn geboorte vreesden we lang voor zijn leven en onze toekomst. Arthur werd halsoverkop geboren, 14 weken voor de uitgerekende datum.

Geluk en dankbaarheid versus trauma
Het verlies van ons eerste kindje en de extreme vroeggeboorte van Arthur hebben van mij  een trotse, liefhebbende, milde en aanwezige mama gemaakt. Een sterke mama die tegelijkertijd met een onverwerkt trauma kampt. Dit trauma gaat gepaard met diepe schuldgevoelens, het is een mentale strijd die ik nog dagelijks voer. In de komende blogs zal ik onze weg naar het ouderschap uitgebreider vertellen. Zonder taboe of schone schijn maar met eerlijke, pure en rauwe emoties. Laat dit wel duidelijk zijn: papa en mama worden was heftig en pijnlijk maar geluk en dankbaarheid overheersen (gelukkig). Ik kies er heel bewust voor om beide aspecten aan bod te laten komen, omdat ik geen fan ben van verbloemde verhalen en (valse) schone schijn.

Sensibiliseren
Wat het inhoudt en wat er allemaal komt kijken bij een vroeg zwangerschapsverlies (miskraam) en/of vroeggeboorte, overviel mij pas op het moment dat ik het zelf ongewild doormaakte. Om het taboe errond te doorprikken moeten mensen er eerst meer kennis en ‘feeling’ over hebben. Door mijn eigen ervaring en ons verhaal te delen op sociale media hoop ik mensen te sensibiliseren. Tot nu toe was dat voornamelijk via Instagram, ik vind het dus super dat ik dankzij Mommy Friends ook andere mama’s kan bereiken. Hopelijk kan ik op die manier anderen helpen om vroeg zwangerschapsverlies en/of vroeggeboorte beter te begrijpen zonder het zelf eerst zelf te moeten ervaren, want dat wens ik niemand toe.