Rust

Aan Blue Mondays doe ik niet. Ook niet aan een winterdipje. Maar dan wel weer aan Dry January, haha.

Om mij heen hoor ik veel gepuf en geklaag over het weer. Mensen hebben behoefte aan de zon en aan de warmte. Als een geboren winterkind heb ik hier echt geen last van. Ik ben een seizoenen-mens. Ik hou van verandering, van afwisseling, het verheugen ergens op. De laatste maanden hul ik mezelf in warme winter jurken en panty’s of maillots. Op straat heb ik een enorme shawl en jas aan. Lekker naar buiten, de koude frisse lucht in. Letterlijk en figuurlijk een frisse wind door je hoofd. Het is in de winter ook veel stiller op straat en in de natuurgebieden. Mensen doen hun ding en haasten zich weer naar binnen. Ik hou van die rust. Dus een winterdipje heb ik nooit gekend. Fijne kleren aan, het in huis gezellig maken met kaarsjes en dekentjes, ik vermaak me prima.

Van de week in mijn voortuin de eerste bloembollen (die met al een stengeltje groen eruit) in de tuin gezet. Sint, kerst en dan bloembollen. Want “zo hoort het” in mijn hoofd. Ik kan me nu al verheugen op de eerste kleurtjes en bloemblaadjes die ik straks te zien krijg. Zoals wij vroeger als kind leerden dat rust, reinheid en regelmaat zo belangrijk waren, zo veranderingsgezind ben ik als volwassene. In huis de meubels af en toe anders zetten, nieuwe planten het huis in, bloembollen in de tuin (terwijl de nepsneeuw hier en daar nog aan een raam vast zit, wat is dat toch een bende). En ja de straten zijn saai en grijs. Weinig groen om ons heen. Maar we hoeven er niets voor te doen, gewoon afwachten, het wordt vanzelf lente. En dan worden we weer getrakteerd op het geluid van zingende vogeltjes, de geur van gemaaid gras en de eerste zonnestralen op onze witte wintertoet.

Voor nu neem ik het er nog even van. Lekker alleen op het strand lopen (op zo een saaie doordeweekse dag loopt er praktisch niemand). De ruimte hebben. Mijn hondjes denken hier anders over. Zij houden wel van wat uitdaging, wat gesnuffel en rennen achter een ander hondje aan. Voor mij betekent een leeg strand rust. Maar ook in de duinen of in een bos is het doordeweeks met name een weldaad aan rust. Even onthaasten, even opladen.

Terwijl ik weet wat mij (alleenstaand moeder van heftige pubers en huisdieren) rust geeft, verlies ik me zelf ook nog steeds te vaak in onrust. Te lang netflixen, door facebook heen scrollen, onzinnige nieuwsberichten of de bangmakerij van het journaal bekijken. Miljarden prikkels per seconden; nare beelden, drukke geluiden, wensen, eisen, voorstellen….en ons brein maar overuren maken. Door die dopamine shotjes beland ik dan weer te laat in bed. Wanneer ik dan een goed gesprek met mezelf aan ga; ‘waarom kijk je ook naar die troep?’ kan ik soms een beetje boos op mezelf worden. Makkelijk vermaak, maar eigenlijk allemaal verslavend en niet eens leuk. Dus een paar keer per week staat dat boek op de agenda, of een kleurboek voor volwassenen, gewoon even mezelf ‘uit’ zetten. Ik weet het, ik kan het, maar ik doe het veel te weinig. Toch morgen maar weer aan mijn to-do boekje beginnen. En dan niet de moetjes erin zetten maar de ‘goed voor mij’-dingen.

Tijdens het schrijven van dit stukje hoor ik een snurkend hondje. De rustige in- en uitademingen vind ik zo heerlijk. Zo meditatief. Ik hoef het wiel niet meer uit te vinden, dat heeft de natuur al heel lang geleden gedaan.

Pris