Druktemaker

Ons meisje heeft geen rust in haar kont. Vanaf het moment dat ze ‘s morgens haar ogen opent, tot het moment dat ze gaat slapen, staat ze aan. Rennen, springen (het liefst van gevaarlijke hoogte), klimmen, rollen en dansen: ze lijkt nooit moe te worden. “Mama rennen?” roept ze een paar keer per dag hoopvol. Dan wil ze rondjes rennen door het huis terwijl ik haar achterna zit. Of ze wil ‘splingen!!’ op ons bed. Voor haar verjaardag hadden we een mini trampoline gekocht voor binnen, maar dat bleek toch niet zo leuk als de veerkracht van ons grote matras. Het allerliefste wil ze naar buiten. De speeltuin is favoriet want dan kan ze wel honderd keer achter elkaar op de glijbaan klimmen en er weer vanaf glijden. Maar eigenlijk is buiten voor haar één grote speeltuin. Een randje waar ze op kan balanceren, een stoepje om vanaf te springen of een heuveltje om naar beneden te rennen: in alles ziet zij een kans om bezig te zijn en ze heeft energie voor tien. Ik helaas niet dus soms verlang ik er wel naar dat ze even rustig bij mij op de bank komt zitten. Soms komt ze wel even kroelen, maar dat is nooit voor lang. Na een paar seconden veert ze al weer op om aan de volgende uitdaging te beginnen.

Maar afgelopen week was onze druktemaker in geen velden of wegen te bekennen. Het begon donderdagnacht toen ze wat onrustig was en we haar tussen ons in in bed namen. FLAAAAAAAAATS… in een oogwenk zat ons hele bed onder de kip met boontjes. En toen we het bed verschoond hadden en ons meisje een nachtelijke douchebeurt hadden gegeven was het nog een keer prijs. Dat was het startsein voor voor een week vol spuug en poep en vooral voor een heel zielig meisje. Als een ziek vogeltje hangt ze op de bank. In rennen en springen heeft ze helemaal geen zin. “Mama pijn buik” klaagt ze steeds. Het enige wat ze wil is “mama buikie aaien”. Lusteloos hangt ze met haar warme lijfje tegen me aan. Waar ze anders nog geen vijf minuten stil zit, ligt ze nu uren op de bank en slaapt een groot deel van de dag. Normaal gesproken eet ze altijd heel goed en drinkt ze zoveel dat we het verschonen van haar luier bijna niet kunnen bijbenen. Nu eet en drinkt ze zo weinig dat haar luier al de hele dag droog is gebleven. En dat is niet goed…

De dokter wil haar graag even zien. Met een ziek meisje reizen ik en mijn moeder, die gelukkig mee kan, er naar toe. Zelfs haar oma kan nauwelijks een lachje bij haar ontfutselen. Al leeft ze in de wachtkamer weer een beetje op want alles is toch wel interessant. De dokter wil graag naar haar buikje luisteren. Daar heeft ze helemaal geen zin in: aan haar zieke lijf geen polonaise. Met wat moeite lukt het, maar als de dokter vervolgens ook nog in haar luier wil kijken, wurmt ze zich in alle bochten. Voor verzet heeft ze nog genoeg energie blijkbaar. Na een kleine worsteling lukt het toch om haar luier af te krijgen en…. jawel er zit een klein plasje in! De dokter knikt tevreden. Wat een opluchting want ik was even bang dat we naar het ziekenhuis zouden worden doorgestuurd. Het aankleden verloopt gelukkig wat soepeler en haar dapperheid wordt door de dokter beloond met een mooie sticker. Van pure opluchting dat ze weg kan rent ze nog net niet naar buiten.

De dagen daarna gaat het gelukkig langzaamaan steeds beter. Ze maakt weer grapjes en wordt weer haar ondeugende zelf. Zo wil ze heel graag van het voetenplankje van haar stoel afspringen. Maar als ze neerkomt blijkt haar lijfje nog te slap voor dat soort fratsen en kijkt ze beteuterd als ze valt. Gelukkig sterkt ze snel aan en een paar dagen later zie ik eindelijk weer een vrolijk gezicht met blozende wangen: “mama rennen?” vraagt ze hoopvol. “Ja meisje, leef je maar lekker uit!” Gelukkig is onze druktemaker weer terug.

Johanneke blogt om de week voor Mommy Friends over haar gezin met man, dreumes, twee tieners en een kater. Na de geboorte van haar dochter heeft zij fysieke klachten gekregen die haar leven behoorlijk beïnvloeden. Toch probeert zij positief te blijven en geeft niet op. Schrijven is haar uitlaatklep en naast haar blog hier, schrijft zij regelmatig gedichten en blogs die je kunt lezen op www.johanneke-schrijft.com  Ook kun je haar vinden op Instagram en op Facebook