Secundaire verdrinking

Als m’n dochtertje bijna 6 jaar is haalt ze haar C diploma. Wat een kanjer! Als een echte waterrat heeft ze binnen 1,5 jaar haar A, B en C gehaald. 3 maanden later gaan wij met het hele gezin op vakantie. En wat hoort er bij vakantie? Juist, zwemmen!

Zelf ben ik niet zo een waterrat, we hebben deze vakantie 1 keer met zijn alle gezwommen en daarna vond ik het wel welletjes, en dus gaat mijn man de rest van de vakantie met de kinderen zwemmen. En zo ook op dag 6 van de vakantie.
Het is zaterdag, en het weer is prachtig. Daarom besluiten we om de hele dag buiten door te brengen en pas in de avond, na het avondeten te gaan zwemmen. Nouja ik schrijf wel we, maar ik ging voor het raam kijken/een boek lezen. Heerlijk vind ik dat op vakantie!

De kinderen en mijn man genieten van het water. Samen van de glijbaan, ringen opduiken en natuurlijk in de lucht weggegooid worden door papa! Dolle pret met zijn drietjes.

Tot ik op een gegeven moment kijk en mijn dochter huilend en hoestend op de rand zit. Water in haar neusje denk ik dan. Dat is 1 van de redenen dat ik niet van zwemmen hou. Ik moet altijd mijn neus dicht doen, ik kan en durf gewoon niet anders onder water. Soms dan gebeurd het mij ook wel eens dat ik toch water in mijn neus krijg met een hoestbui als gevolg. Dat is altijd snel weer over. Toch blijft mijn dochtertje flink hoesten tot papa haar op een gegeven moment weer aan het lachen krijgt. Vrolijk zwemmen ze nog heel even verder en papa wuift naar mij dat ze gaan douchen. Dat is mijn teken om naar de kleedkamer te lopen. Hij gaat in het hokje met onze zoon en ik met onze dochter.

Onderweg naar het huisje begint mijn man over het voorval. “Jeetje ze kreeg een hoop water binnen hoor, het leek ook wel of ze water inademde”. Tsja op dat moment dacht ik er verder niks van. “Ja, dan denk ik toch altijd al snel aan secundaire verdrinking..” BAM, mijn gedachten gingen opeens op volle toeren en de verhalen van internet schoten door mijn gedachten. De hele weg terug naar het huisje kon ik niet anders dan hieraan denken.

Eenmaal in het huisje gingen de kinderen al snel naar bed, nog even met de ipad een filmpje kijken. Onze dochter blijft hoesten, een naar hoestje…

Ik ga dan, het slechte wat je als moeder kan doen, googlen…. De meest verschrikkelijke verhalen lees is, de symptomen en de veelal slechte afloop. Ik kan het niet laten en loop continue heen en weer naar de slaapkamer. Onze kinderen slapen inmiddels en ze blijft hoesten. Ik kijk op haar nachtkastje en zie haar moederdagcadeautje liggen. Morgen is het moederdag en ze kan niet wachten om mij haar op school gemaakte cadeau te geven. Plots schieten de verhalen door mijn hoofd en ik begin me mega veel zorgen te maken. Wat nou als ze wel al dat water heeft ingeademd… wat nou als ze morgen niet meer wakker wordt. Moet ik haar vannacht maar elk uur controleren? Wat nou als ik morgen, op moederdag, mijn dochter levensloos in bed aantref. Mijn ogen schieten vol met tranen en ik loop terug naar mijn man. “Ik maak me zorgen” zeg ik hem. Hij was inmiddels ook gaan googlen en vooral het vele hoesten baarde ons beiden zorgen. Ook de wisselende verhalen over secundaire verdrinking. Op de ene site staat dat het alleen gebeurd als kinderen hele lange tijd onder water geweest zijn en letterlijk bijna zijn verdronken, en op de andere site staat dat kopje onder in bad al voldoende kan zijn. Ik lees dat er een moeder met haar zoon was gaan zwemmen. Ook hij was kopje onder gegaan. Thuis was hij vermoeid en is gaan slapen, moe van het zwemmen dacht zijn moeder. Een uurtje later vond ze hem met schuim in zijn mond levensloos in bed aan. De moeheid was dus een symptoom van secundaire verdrinking. Hoe moet dat nou vannacht dan? Moet ik elk uur mijn wekker maar zetten om te kijken of het goed gaat? Als dit overdag gebeurd was, zou ik haar gewoon in de gaten houden en bij ander gedrag of vermoeidheid de dokter bellen. Maar goed het is nu al avond, ze slaapt al. Ik kan nu niks….

Mijn man besluit om mijn ouders te bellen, die ook op het park op vakantie zijn. Binnen no time staan ook zij op de stoep. “Ik zou toch de huisartsenpost even bellen” oppert mijn moeder. Mijn man belt het dichtstbijzijnde ziekenhuis en krijgt al snel een hele lieve assistente aan de lijn. De symptomen worden doorgenomen en zij willen graag even videobellen om onze dochter te zien, en te horen ademen. Wat een uitkomst dat videobellen! Ik wist helemaal niet dat ziekenhuizen dat deden. Ik ga haar wakker maken en mijn man blijft aan de lijn. M’n dochter wordt moeizaam wakker en wilt eigenlijk helemaal niet wakker worden, ze ligt heel diep in slaap. De assistente en de dokter, die inmiddels ook aangeschoven is achter de telefoon wachten geduldig af. Onze dochter wordt langzaamaan wakker en de dokter kijkt en luistert naar haar ademhaling. Zij kijken en luisteren enige tijd mee en geven aan dat zij zich voor nu geen zorgen maken. We leggen onze dochter in ons bed zodat ik haar die nacht in de gaten kan houden. Over een uur moeten we nog even kijken (nou geloof mij, dat werd niet na een uur, maar elke 5 minuten). De dokter vertelt dat het belangrijk is om op haar ademhalingen haar neusvleugels te letten. Zolang ze rustig blijft ademen en haar neusvleugels niet heen en weer gaan en geen reden tot paniek is. Mochten er die nacht problemen komen kunnen we altijd terugbellen, zij hebben samen de nachtdienst.

Mijn ouders blijven nog even tot ik wat rustiger ben en vertrekken dan weer naar hun eigen huisje. Mijn man en ik kijken de halve finale van het Songfestival. We zijn hier eigenlijk helemaal niet van, maar alle commotie rondom Joost maakt dat we toch gaan kijken. Na elk liedje kijk ik even bij onze dochter en ze slaapt rustig.

Die nacht wordt ik zelf een aantal keer wakker, toch van de spanning, en luister naar mijn dochter. Ze slaapt rustig….. de hele nacht.

De volgende dag wordt ze vrolijk wakker en pakt snel haar Moederdag cadeau. Vol trots geeft ze haar zelfgemaakte cadeau. Ze heeft een mooie tekening gemaakt op een dik blad papier. Juf heeft er vervolgens lijnen over getrokken en zo is het een boter-kaas en eieren speelveld geworden. Ze heeft 2 soorten pasta in 2 verschillende kleuren geschilderd en zo spelen we een aantal potjes boter- kaas en eieren. Ze herinnert zich helemaal niks van wat er zich gisteravond heeft afgespeeld. Misschien maar goed ook.

Gelukkig is het bij ons goed afgelopen, maar ik kan je vertellen; de schrik zat er goed in. Mede door al die horrorverhalen op internet. Wel ben ik erg blij dat we de huisartsenpost hebben gebeld en dat we meteen erg serieus genomen zijn. Zo ging ik enigszins gerustgesteld de nacht in, én wist ik vooral waar ik op moest letten bij onze dochter.