En weer terug naar neonatologie

De volgende ochtend staat de kinderarts weer in onze kamer. De uitslag is er al en de waardes van Bram zijn toch echt te hoog. Hij moet onder de lamp op neonatologie.

Maar daar komen we net vandaan zeg ik waarna ik in huilen uitbarst.

Wanneer ik klaar ben, verontschuldig ik me. “Sorry hoor, kraamtranen” en ik veeg mijn natte wangen droog. Ik had het toch niet echt verwacht.

De artsen en verpleegkundige zeggen dat ik mij echt niet hoef te verontschuldigen en dat ze het begrijpen.

Het is wel belangrijk dat Bram zo snel mogelijk onder de lamp gaat, voor minstens 24 uur. Dan 24 uur ter observatie, weer prikken en als het goed is mogen we naar huis. Of anders nogmaals 24 uur onder de lamp.

Nou het is wat. Ik mag even douchen en daarna moeten wij ons weer melden op de neonatologie.

De douche doet mij goed en wanneer we ons melden op de afdeling worden we weer liefdevol ontvangen.

‘Aah wat een pech Bram, ben je er weer’, we hebben je zonnebankje al voor je klaar staan! Het blauwe licht schijnt mij tegemoet wanneer de verpleegkundige op dat moment de deur open doet.

Ik lach door mijn tranen heen.

Brammetje wordt omgekleed en in zijn luiertje wordt hij in de couveuse gelegd. Jeetje mijn kindje in een couveuse dat had ik nooit gedacht. En dat komt harder binnen dan verwacht. Ze zien er altijd extra kwetsbaar uit. De gedachten gaan ook gelijk weer naar al die andere lieve kleine mini baby’tjes die hier liggen en hun ouders…wat een vechtertjes en sterke ouders, poeh!

En je wordt weer even met je neus op de feiten gedrukt, wat voor geluk het is als je kindje gezond is.

Ik mag Brammetje alleen uit de couveuse halen wanneer hij gevoed moet worden.

Dus weer mag ik hem bijna niet bij mij hebben, terwijl ik juist zo erg behoefte heb.

Het idee dat ik hem vannacht weer niet zie, voelt vreselijk en dit deel ik ook met de verpleegkundige.

Ze gaat kijken wat ze voor mij kan doen. Wanneer ze terug komt verteld ze dat ik bij Bram mag blijven slapen. Yeah logeren bij mijn knulletje, ik ben zo blij.

Ze verteld wel dat de lamp veel licht geeft, maar dat maakt mij niks uit.

De verpleegkundigen van de kraam gaan hier op de afdeling de controles uitvoeren en medicatie brengen. Op deze manier kan ik op de neonatologie blijven, samen met Bram.

Het is dat er corona is maar anders had ik haar echt gekust en geknuffeld. Zo lief dat ze dit voor mij en Brammetje geregeld heeft.

Omdat de wc hier niet op de kamer zit maar aan het eind van de gang, hebben ze een rolstoel voor mij klaargezet. Dan kan ik deze gebruiken als rollator om daar te komen. Er is een briefje opgeplakt zodat iedereen weet dat de stoel bij ons hoort en niet wordt opgeruimd. ‘van de moeder van Bram’ staat erop.

Ik glim als ik het briefje lees.

Op de afdeling mag geen bezoek komen door de corona. Deze regels vind ik erg moeilijk maar ik respecteer ze. De pappa en broertjes en/of zusjes mogen wel komen.

Joop en Femke komen straks dan ook langs, daar ben ik heel blij mee want ik heb ze erg gemist.

Het enige voordeel van langer in het ziekenhuis is, dat ik zo goed kan herstellen van mijn keizersnee. Veel rust en op bed, het gaat dus ook lichamelijk gezien erg goed met me.

Ik doe nog even een slaapje als ik vervolgens een bekende stem hoor. Door de gang klinkt het tegen iedereen “hallo ik ben Femke” “Hoi ik ben Femke”, “Hallo!”

Haha jaaa that’s my girl. En ik straal van oor tot oor als ze op brullend op mij komt afgerend. “Mammmmmmmmmaaaaaaa!!!”

We zijn weer even lekker samen en daarna gaan ze weer. Ik geniet van de voedingsmomenten, de lactatiekundige komt nog even langs en de dag gaat dan toch weer vliegensvlug voorbij.

Nu snel slapen dan weten we morgen snel de uitslag, het blauwe ligt is wel fel maar ik vind het fijn.

Want A. ik zie gelijk daar ligt mijn knulletje en B. ik slaap sowieso graag met licht aan. ( klopt! ik ben nog steeds een bange poeperd in het donker)

Hoe dan ook, een win-win situatie dus, en ik val rustig in slaap.