Pech

Ik baal als ik de weer-app check: er wordt vandaag slecht weer voorspeld. Jammer want het is weekend, mijn bonusjongens komen straks en we willen graag wat leuks doen met elkaar.

“Zullen we naar de binnenspeeltuin gaan?” oppert mijn man. Eigenlijk zijn we daar vorige week ook al geweest. Maar ik heb ook niet echt een ander idee en voor de jongens is het natuurlijk wel leuk dat ze nu ook mee kunnen.

We maken een logistiek plan voor de dag en pakken alvast de luiertas in. Dan bliebt de telefoon van mijn man. Een berichtje dat de jongens ziek zijn. He wat een pech! Veel tijd om onze teleurstelling te verwerken krijgen we niet want er dartelt een enthousiaste peuter door het huis. “Binnenpeeltuin! Binnenpeeltuin!” roept ze. Laten we dan toch maar wel gewoon gaan besluiten we. En omdat we de jongens niet hoeven op te halen, kunnen we net zo goed meteen vertrekken.

Grrrrbllllh…. Grrrrbllllh…. We zitten met z’n drietjes in de auto en mijn man draait de sleutel in het contactslot. Grrrrbllllh…. Het geluid van een lege accu: wat een pech! “Auto doettenie? Binnenpeeltuin?” klinkt een beknepen stemmetje vanaf de achterbank. “Oke nieuw plan: we gaan met de bus!” opper ik enthousiast. Mijn man moet even schakelen maar stemt in. We stappen uit, pakken de tas en draaien de auto op slot. “Zullen we onze jassen maar thuis laten?” vraagt mijn man. Van het slechte weer wat was voorspelt is weinig te merken. De zon brandt volop en er is geen spoortje van kou of regen te bekennen. Maar ja die weer-app zal toch wel gelijk hebben? We nemen de jassen voor de zekerheid maar wel mee.

In de bus gaat het gelukkig een stuk beter met ons meisje dan de vorige keer. De aanwezigheid van papa maakt de rit misschien wat minder spannend. Ze zit lekker op schoot en kijkt haar ogen uit. Ik vind het eigenlijk wel heel gezellig zo met z’n drietjes naast elkaar. Als we bijna bij de halte zijn, drukt ons meisje trots op het knopje. Als we uitstappen zwaait ze de bus enthousiast na.

Zweetdruppeltjes staan op ons voorhoofd als we bij de binnenspeeltuin aankomen. De bushalte is er tegenover, maar toch kun je het in dat kleine stukje behoorlijk warm krijgen als je sjouwt met tassen en jassen en ook nog probeert een enthousiaste peuter in bedwang te houden. “Binnenpeeltuin!!! binnenpeeltuin!!!” roept ze blij. Maar als ik mijn portemonnee wil pakken om de entree te betalen valt mij iets vreemds op. Alle tafeltjes zijn voorzien van spierwitte witte tafellakens, de stoelen zijn ingepakt met spierwitte witte hoezen, her en der staan kratten met nepbloemen en andere decoratie en er lopen mensen druk heen en weer met spullen. Ik kijk de jongen achter de balie vragen aan. “Sorry we zijn vandaag gesloten vanwege een besloten feest” antwoord hij meelevend. Nog meer pech!

Met nog iets meer zweet of ons voorhoofd lopen we bepakt en bezakt weer terug naar de bushalte. “Binnenpeeltuinnnnnnn?” vraagt ons meisje met een sip stemmetje. “Oke weer een nieuw plan!” hou ik dapper vol. “We gaan met de metro naar de andere binnenspeeltuin”. Er is er gelukkig nog één in onze stad en daar stopt de metro praktisch voor de deur. Mijn man kijkt bedenkelijk naar de strakblauwe lucht. “Kunnen we niet beter iets buiten gaan doen?” Ik twijfel ook wel een beetje. “Binnenpeeltuin????” klinkt het hoopvol. Tja we hebben het nou eenmaal beloofd. Bovendien weet ik zo snel geen alternatief waar we nu naartoe kunnen zonder dat ik ver hoef te lopen.

“Metro! Metro!” met grote ogen kijkt ons meisje vol bewondering om zich heen in de metro. Dit is namelijk haar allereerste ritje. Ze kijkt naar alles wat buiten in hoog tempo aan ons voorbij raast en naar de mensen die in en uitstappen.

Ik geniet van haar enthousiasme voor iets wat voor ons zo alledaags is geworden. En natuurlijk is er ook weer een leuk knopje om op te drukken zodat de deur open gaat.

Met verhitte gezichten en iets wat vermoeid komen we aan bij de binnenspeeltuin. Opgelucht plof ik neer aan één van de vele lege tafeltjes. Blijkbaar zijn veel andere ouders wel buiten met dit mooie weer. “Zal ik cappuccino halen met wat lekkers?” Na deze onderneming hebben we dat wel verdiend. Mijn man knikt en probeert ondertussen de schoenen van onze wegrennende peuter uit te trekken.

Ik kom terug met twee thee, een fristi en twee grote, lekkere koeken. Het koffieapparaat was namelijk stuk: wat een pech! Als ik weer ga zitten zie ik ons meisje stralend van geluk door de binnenspeeltuin lopen. Wat heerlijk voor haar om het rijk bijna alleen te hebben hier. Tussen het spelen door maakt ze vlug even tijd voor haar Fristi en claimt mijn lekkere, grote koek.

En ik kan alleen maar denken: wat hebben we toch een hoop geluk!

-Johanneke

Johanneke blogt om de week voor Mommy Friends over haar gezin met man, dreumes, twee tieners en een kater. Na de geboorte van haar dochter heeft zij fysieke klachten gekregen die haar leven behoorlijk beïnvloeden. Toch probeert zij positief te blijven en geeft niet op. Schrijven is haar uitlaatklep en naast haar blog hier, schrijft zij regelmatig gedichten en blogs die je kunt lezen op www.johanneke-schrijft.com  Ook kun je haar vinden op Instagram en op Facebook