Terrasje pakken

 “Wat zullen we eens gaan doen?” Mijn man kijkt mij vragend aan. Het is een heerlijke zonnige lentedag en ons meisje wordt net wakker van haar middagslaapje. Het is weekend en het mooie weer lonkt om naar buiten te gaan. Ik heb deze week al alle speeltuinen in onze woonwijk gezien. Het is nu even tijd voor papa en mama besluit ik. We gaan een terrasje pakken!

Terwijl ik de luiertas inpak droom ik al weg bij het vooruitzicht van een warme, schuimende latte macchiato in de zon. Misschien neem ik er zelfs wel een stukje appeltaart bij. En dan lekker samen kletsen en een beetje mensen kijken. Wat verheug ik mij daarop. Dat moeten we echt weer vaker gaan doen. Vroeger, nog voor ons meisje werd geboren, zaten we heel vaak samen op een terrasje. Maar met een kleine baby die twee keer op een dag sliep was zo’n uitje niet heel handig plannen (wij hebben zo’n kind wat niet in de wagen slaapt). En corona hielp natuurlijk ook niet mee om een zonnig plekje op een terras te bemachtigen. “Buiten! buiten! buiten!” joelt ons meisje enthousiast als we onze schoenen aantrekken. “Ja we gaan lekker buiten koffie drinken” leg ik haar uit. “Koffie?” ze kijkt me een vragend aan. “Nou ja, jij krijgt natuurlijk een Fristi”. Dat hoef ik haar geen tweede keer te zeggen want voor een Fristi is ze altijd te porren. We pakken de fietsen want wie weet: we kunnen natuurlijk ook nog een biertje en een wijntje nemen. En wie weet ook nog wel bitterballen.

We zetten onze fietsen neer, sjouwen de luiertas mee en speuren naar een vrije tafel op het overvolle terras. Wij zijn duidelijk niet de enige met dit briljante idee. Uiteindelijk wijst een serveerster ons het enige vrije plekje: op een houten vlonder vlak aan het water. Wanneer wij samen waren geweest  hadden wij waarschijnlijk een moord gedaan voor dit heerlijke plekje. Met een overactieve peuter in ons gezelschap is dit plekje, op zijn zachts gezegd, een iets minder goed plan. Toch negeren wij allebei dat stemmetje in ons hoofd en nemen we tevreden zuchtend plaats op de lekkere stoelen. Ons meisje neemt ook plaats op de stoel tussen ons in. Ze lijkt tevreden en kijkt haar ogen uit naar alle mensen. Een gezin met grote kinderen komt de vlonder op en opent het hekje aan de rand van het kabbelende water. Er drijft een klein roeibootje in waar zij met elkaar instappen. Nog voor wij met onze ogen kunnen knipperen, sprint ons meisje naar de opening in het hek en reikt met haar armpje naar het bootje. “Boot! boot!” Dankzij de reactiesnelheid van mijn man kunnen we voorkomen dat zij ook in de boot sprint. Of -en die kans was nog groter-  in het water kukelt.

Mijn man neem ons meisje mee naar de overkant van het water waar een speeltuin is. Ik kijk hoe ze eindeloos van de glijbaan gaat . Wanneer twee latte macchiato, twee appelgebak en Fristi op het lage tafeltje naast mij neer worden gezet, zwaai ik blij naar mijn man.

“Fristi! Fristi!” ons meisje klimt enthousiast weer op haar stoel. Iets te enthousiast: met haar beentje zwiept ze per ongeluk de Fristi om. De plakkerige zooi druipt over het steigerhouten tafeltje. Gelukkig weet ik het grootste deel nog te redden en met een servet dep ik de tafel zoveel mogelijk schoon. Tevreden neem ik een slok van mijn koffie. “Peeltuin? Peeltuin?” ons meisje hupt enthousiast over de houten vlonder. Haar Fristi is blijkbaar alweer op. Ik probeer haar nog even te paaien met een filmpje van Peppa Pig op mijn telefoon maar daar heeft ze helemaal geen interesse in. Mijn man giet de loeihete koffie snel naar binnen en harkt daarna als een razende zijn appeltaart naar binnen zodat hij in ieder geval zijn handen vrij heeft om te voorkomen dat ze zich weer richting het water beweegt.

Er lijkt geen houden aan en uiteindelijk beweegt mijn man zich maar weer met haar naar de speeltuin. Ik neem een hap van de ingezakte slagroom op mijn appeltaart en zwaai vrolijk terug als ik haar blije kinderstemmetje vanaf de overkant hoor roepen. Als ik mijn, inmiddels lauwe, koffie op heb, pak ik mijn telefoon en zie dat Peppa Pig nog steeds bezig is. Ik stuur app-bericht naar mijn man: “ik ga wel betalen”. Als ik heb afgerekend slinger ik de luierstas over mijn schouder. Nee dit moeten we voorlopig niet vaker doen.

-Johanneke

Johanneke blogt om de week voor Mommy Friends over haar gezin met man, dreumes, twee tieners en een kater. Na de geboorte van haar dochter heeft zij fysieke klachten gekregen die haar leven behoorlijk beïnvloeden. Toch probeert zij positief te blijven en geeft niet op. Schrijven is haar uitlaatklep en naast haar blog hier, schrijft zij regelmatig gedichten en blogs die je kunt lezen op www.johanneke-schrijft.com  Ook kun je haar vinden op Instagram en op Facebook