Broers

Eens in de zoveel tijd besta ik niet voor ons meisje. Wanneer ze uit bed komt, kijkt ze straal langs mij heen. Wanneer ik de kamer in kom, duwt ze mij opzij. En wanneer ik wat tegen haar zeg, lijken mijn woorden haar oren niet te bereiken. Mama is totaal onbelangrijk: haar broers zijn er namelijk.

Paardje rijden
En geef haar eens ongelijk want welk tweejarig meisje wil nu niet zulke lieve, zorgzame broers? Elf jaar zijn ze: een tweeling. De één kruipt op handen en knieën door de kamer. Zijn kleine zusje zit als een prinses bovenop haar ‘paard’. De tweede loopt ernaast om te voorkomen dat zijn zusje eraf kukelt. Ze kunnen dit eindeloos volhouden. Net als samen torens bouwen, met auto’s spelen en boekjes lezen. En als ze zitten te gamen, mag zij tussenin zitten met haar eigen (niet aangesloten) controller. Ze boft maar met zulke broers en het is dus niet zo gek dat ze bij haar heel hoog op een voetstuk staan.

Dikke knuffel
De tweeling van mijn man, mijn bonusjongens, zijn er om het weekend. Zodra ons meisje hoort dat haar broers komen, is ze niet meer te houden. Ongeduldig drentelt ze voor het raam om te zien of de auto er al aan komt. Zodra mijn man de auto parkeert en de jongens uitstappen, weet ik zeker dat alle buren horen dat ze er zijn: zo hard gilt ze hun namen. Als ze nog niet eens over de drempel zijn worden ze al begroet met een enorm dikke knuffel. Dat is het startsein voor een weekend waarbij mama en papa het hele weekend onzichtbaar zijn voor haar. En wij vinden dat helemaal niet erg en genieten volop van het lieve stel en het samenzijn.

Dikke tranen
Na zo’n fijn weekend komt het afscheid altijd weer als een koude douche. Vooral voor ons meisje die het allemaal nog maar lastig kan begrijpen. Ik probeer aan haar uit te leggen dat haar broers weer naar hun eigen mama gaan. Ze lijkt het een beetje te begrijpen, maar het kan niet voorkomen dat het afscheid altijd met dikke tranen gepaard gaat. Dan volgen er weer twee lange weken van missen. Ze wijst naar de foto van haar broers en zegt hoopvol hun namen. “Nee meisje, sorry… je moet nog even geduld hebben voor je ze weer ziet”. Het is lastig voor haar om te begrijpen. Gelukkig kunnen we tussendoor wel regelmatig beeldbellen.

Allesoverstijgend
Ons meisje en haar broers groeien voor het grootste deel op in twee aparte gezinnen. Ruzies en irritaties zoals de meeste broers en zussen dat hebben, kennen ze niet.

Het is niet vanzelfsprekend dat ze samen zijn bij belangrijke gebeurtenissen en mijlpalen. En ze zijn maar beperkt deelgenoot van elkaars jeugd. Ik hoop dat ondanks dat, de band die ze nu met elkaar hebben zo ongelooflijk sterk blijft, dat ze elkaar nooit uit het oog zullen verliezen. En dat wat er ook gebeurt, ons meisje altijd twee grote, trotse broers achter zich heeft staan. Maar als ik ze zo samen zie, dan heb ik daar alle vertrouwen in. Want iedere twee weken wordt maar weer bewezen: de band tussen broer en zus overstijgt alles en iedereen.

Johanneke blogt om de week voor Mommy Friends over haar gezin met man, dreumes, twee tieners en een kater. Na de geboorte van haar dochter heeft zij fysieke klachten gekregen die haar leven behoorlijk beïnvloeden. Toch probeert zij positief te blijven en geeft niet op. Schrijven is haar uitlaatklep en naast haar blog hier, schrijft zij regelmatig gedichten en blogs die je kunt lezen op www.johanneke-schrijft.com  Ook kun je haar vinden op Instagram en op Facebook