Moederschap; van achter het behang tot over je oren.

Op zijn geboortekaartje hadden we de tekst:
‘’Niets is meer belangrijk en alles des te meer’’
En zo voelde het zeker (en nu nog)

En toen hadden we ineens een kind, een echte. En volledig onze verantwoordelijkheid. Ik had verwacht dat ik na 9 maanden zwangerschap toch zeker wel wist wie mijn kind was. Dat ik direct zou snappen wat hij nodig had. Dat ik maar hoefde te kijken en ik wist wat hij bedoelde.
Dat we meteen die diepe connectie hadden met elkaar en ik een oermoeder zou zijn.
Ja, ik dacht het gaat een roze wolk worden en ontzettend GENIETEN. Dat is wat je overal leest en wat iedereen je meegeeft als je moeder wordt.

Nee, nee en nog eens nee. Ik wist helemaal niet wie dit kind was. Hij huilde, hard en voor mijn gevoel eentonig. En ook veel. Ik snapte er helemaal niets van!
Ook voelde ik helemaal geen diepe connectie met hem. En daar voelde ik me zo rot over. Waar was in godsnaam die roze wolk waar ik overal over las.

Gelukkig had ik een goede vriendin die eerder moeder was geworden en mij hierover had verteld, dat het kan zijn dat je die gevoelens niet meteen hebt en dat het hard werken is, vooral de eerste tijd.
Maar toch, was er ergens dat stemmetje dat ik vast heel apart was, dat ik het fout deed en dat het vooral nóóit goed zou komen.

Daar zat ik dan huilend op de grond met Noud in mn armen, ook huilend. Ik snapte nog helemaal niets van hem en wat ie bedoelde.
Maar ik voelde wel dat er liefde voor hem was, dat ik me niet meer kon voorstellen hoe het leven zonder hem was. Dat het leek alsof hij er altijd al is geweest.
Hij was een deel van mij.
En zo begon het te groeien.
We hadden de tijd, en ik nam die tijd. Om hem te leren kennen en mezelf te leren kennen als moeder.
Je weet niet precies wie je kindje is als hij in je buik groeit, dat leer je in de eerste weken/maanden.

Ik leerde Noud steeds beter kennen, zijn geluidjes, zijn huiltjes en wat hij fijn vond. Ook vond ik steeds meer mijn draai in dit nieuwe leven, want man man wat is het anders en wennen.
En na een week of 6 dacht ik JA! dit is het, ik voel onze band groeien.

Soms vergelijk ik het met een onzichtbaar draadje die je nog altijd hebt met je kind. De navelstreng wordt dan wel doorgeknipt maar ergens geloof ik erin dat hij nooit volledig door gaat. Je blijft verbonden met elkaar.

Dus lieve mama’s die misschien nog gaan bevallen of net bevallen zijn. Je bent niet alleen of raar als je niet meteen een sterke band hebt met je kindje. Het heeft tijd nodig. En vergeet ook niet dat jij mag wennen aan je nieuwe rol als moeder.

Ik werd steeds zekerder van mijn rol als moeder en kon er meer en meer van genieten. Waar ik wel erg aan moest wennen was de kwetsbaarheid van mij als moeder.
Noud is zo’n deel van mij dat het mij als persoon ook kwetsbaar maakt. Alsof je hart ineens buiten je lichaam rondloopt en ‘’de boze buitenwereld’’ er direct toegang tot heeft.
En de balans van bij je kind willen zijn en ook snakken naar een moment voor jezelf. Het voelt nooit meer als vroeger, je voelt je zonder je kind nooit meer compleet.

Noud werd groter en ik vond het steeds leuker worden. Hij ging lopen en praten en ontwikkelde zijn eigen karaktertje.
Soms was het lastig, dan ging hij midden in het winkelcentrum op de grond liggen en krijsen als hij zijn zin niet kreeg.
Dan kon ik hem weleens achter het behang plakken bij wijze van spreken.

Het moederschap is voor mij een leerproces, wat wil ik mijn kind meegeven aan normen en waarden. Hoe sta ik in de opvoeding?
Maar het is vooral liefde, onvoorwaardelijke liefde die je nooit eerder hebt ervaren. Die dieper gaat dan alles. Je kind is het allerbelangrijkste in je leven.
Soms wil ik hem wel opeten, zo vreselijk lief en schattig hij is.

Die tweestrijd blijf ik tot op heden ervaren in alles wat ik doe. Ik denk namelijk niet alleen meer voor mezelf maar ook voor mijn kind. Alles wat ik doe probeer ik in het belang van hem te doen.

1 van de belangrijkste dingen die ik wil meegeven in de opvoeding is mijn onvoorwaardelijke liefde voor hem. Wat ik Noud heb geleerd is:
Mama vind jou áltijd lief, er is niets wat je kunt doen dat mama jou niet meer lief vind.

Tuurlijk is Noud soms ondeugend of zelfs stout. Ik zeg dan tegen hem dat ik hetgene wat hij heeft gezegd of gedaan heeft niet leuk vind (zijn gedrag)
Dus bijv: ik vind het niet leuk dat jij op de muur hebt getekend, tekenen doen we op papier. Zo keur je het gedrag af en niet je kind zelf.
Zo probeer ik ook met een rustige (soms strenge stem) tegen hem te praten als ik iets niet leuk vind.

Ben ik een perfecte moeder?
Nee absoluut niet, ook ik schreeuw weleens. Of zeg iets wat ik niet zou willen zeggen.
Het gebeurd ook weleens dat Robbert en ik ruzie maken waar hij bij is. Dit doe ik liever niet nee maar het gebeurd weleens.
Ik denk ook niet dat dat erg is, we willen onze kinderen ook niet perfect laten zijn toch? Onze kinderen mogen zijn wie ze zijn en daar hoort ook fouten maken bij.
Dus waarom iets krampachtig verbergen? Kinderen hebben dat echt wel door.
Nee, ik ben er juist voor om zo nu en dan lekker ‘’een foute moeder’’ te zijn. Laat zien dat jij ook een mens bent, met gevoelens en grenzen.
Maar wat vervolgens wel heel belangrijk is: Praten en indien nodig je excuses aanbieden aan je kind. Hoe klein ze ook zijn! Leg uit dat je het niet goed hebt gedaan, dat dat oke is maar dat je het liever anders had aangepakt.
Daar leren kinderen van.

Het moederschap, daar kunnen we boeken over schrijven en uren over kletsen. Iedereen heeft haar eigen ideeën erbij en dat is goed. Iedere moeder doet maar wat maar ik geloof wel uit liefde voor haar kind.

In mijn volgende blog vertel ik dat we graag nog een kindje wilden, hoe is dat gegaan?