Met de bus

Vandaag gaan we iets doen waar ik al zolang ontzettend veel zin in heb: ik en mijn meisje gaan samen met de bus. Misschien is dat voor veel mensen niets bijzonders. Voor ons is dat het wel: door mijn fysieke klachten is reizen met het openbaar vervoer eigenlijk te zwaar. Nu ze een peuter is, wil ik haar zo graag deze ervaring meegeven. Samen instappen en een plekje zoeken. Door het grote raam kijken naar alles wat voorbij komt. Mensen die in en uit stappen. Voor een kind moet dat toch fantastisch zijn?

Ter voorbereiding neem ik een zware pijnstiller en zingen we liedjes over de bus. Opgetogen lopen we samen naar de bushalte die gelukkig niet ver van ons huis is. In de verte zie ik de bus al aan komen rijden. Ik probeer mijn passen wat te versnellen maar de kleine peuter beentjes van mijn meisje houden dat niet bij. Ik heb geen zin om de bus te missen en een kwartier op een vervelend bankje samen met een overactieve peuter te moeten wachten dus zit er maar één ding op. Ik til mijn meisje op en doe een poging te rennen. Dat lukt natuurlijk helemaal niet met mijn gammele lijf en we komen maar traag vooruit.  Maar zolang de chauffeur in ieder geval duidelijk ziet dat we graag meewillen, wacht hij misschien op ons. Mijn meisje giert het uit: “mama rennen! mama rennen!” Dat maakt ze niet vaak mee. Gelukkig dat de chauffeur ons heeft gezien. Hij gebaart met zijn armen dat we rustig aan mogen doen.

Als ik hijgend binnenstap krijg ik nog een standje van hem dat ik niet met een kind op mijn arm moet rennen. Ja hij heeft ook wel gelijk natuurlijk maar soms is het kiezen tussen twee kwaden. Nadat ik mijn OV-chipkaart heb gescand zet ik mijn meisje op het voorste bankje achter de chauffeur en ik kijk haar stralend aan. Een paar grote blauwe kijkers kijken angstig terug. “Mama spannend” zegt ze zachtjes. Ik hijs mezelf ook op het bankje. Zodra ik zit klampt ze zich als een aapje aan mij vast. Ik stel haar gerust en overtuig haar dat het echt heel leuk is wat we doen. De bus komt in beweging en mijn meisje klampt zich nog wat steviger aan mij vast. “Mama eng” zegt ze nu met een bevend stemmetje. Wat ik ook probeer en hoe ik haar ook geruststel, ze blijft bang. Je zou bijna denken dat ik haar heb meegenomen in de Python van de Efteling in plaats van bus 56.

“Wil jij op het knopje drukken?” na twee haltes besluit ik maar dat het welletjes is. We doen dit tenslotte voor ons plezier. Het knopje brengt weer een kleine glimlach op haar gezichtje. Zeker als er, door het in te drukken, ook een belletje klinkt. De bus stopt en we stappen uit. Mijn meisje zwaait enthousiast als de bus wegrijdt. Maar als deze eenmaal uit zicht verdwijnt, begint ze ineens te snikken. “Buhuuuuus?” vraagt ze. “Maar je vond het toch niet leuk?” antwoord ik. “Buhuuuuus!!” ze stampvoet er nu ook boos bij. Gelukkig heb ik goed nieuws dat we straks toch ook weer met de bus terug moeten.

Bij de bakker halen we een eierkoek en daarna nemen we plaats op het bankje van de halte voor de bus terug. “Bussss?” Mijn meisje kijkt vol verwachting of ze bus al aan ziet komen in de verte. Misschien was dit uitje dan toch nog best geslaagd bedenk ik me. Maar wanneer de bus eenmaal opdoemt verandert dat idee al snel. “Bus spannend, bus eng” begint ze weer. “Kom we gaan het samen doen” moedig ik haar aan. We hebben ook niet veel keus want het hele eind terug lopen is geen optie. “Neeeee niet bus, bus eng!” smeekt ze me wanneer we instappen. In verontschuldig mij tegenover de chauffeur dat dit haar eerste busrit is. Anders denkt hij misschien dat ik deze peuter aan het ontvoeren ben. Ik sla mijn arm om haar heen en probeer zo optimistisch mogelijk deze busrit door te komen. “Kijk mooie bloemen en kijk een hondje!” Maar het het kan haar allemaal niet bekoren. Het enige waar ze weer een beetje van opklaart is het knopje waar ze weer op mag drukken en het belletje wat klinkt. Opgelucht stappen we uit en ik bedenk mij dat ik de rest van de opties binnen het openbaar vervoer nog maar even op de lange baan schuif. Als we buiten zijn zwaait mijn meisje de bus weer na. “Dag bussss, daaaaag….. bus? bussss?? Buhuuuuuuuuus!!!”

-Johanneke

Johanneke blogt om de week voor Mommy Friends over haar gezin met man, dreumes, twee tieners en een kater. Na de geboorte van haar dochter heeft zij fysieke klachten gekregen die haar leven behoorlijk beïnvloeden. Toch probeert zij positief te blijven en geeft niet op. Schrijven is haar uitlaatklep en naast haar blog hier, schrijft zij regelmatig gedichten en blogs die je kunt lezen op www.johanneke-schrijft.com  Ook kun je haar vinden op Instagram en op Facebook