Idool

Als tiener had ik vroeger een hele grote idool. Mijn kamer hing vol met posters, ik draaide zijn muziek grijs en ik had zelfs een t-shirt met zijn foto: ik was fan van Peter André.

Mijn ouders werden soms knettergek van mijn gezeur of ik alsjeblieft een keer naar een concert van hem mocht. Toen ik eindelijk toestemming had om samen met een vriendin te gaan, deed ik weken van te voren al geen oog dicht. We knutselden uren aan een mooi spandoek in de hoop de aandacht van onze idool te trekken. De avond dat het eindelijk zover was was overweldigend. Het hysterische gekrijs van de duizenden uitzinnige tienermeisjes toen Peter André het podium op kwam zal in de verre omtrek te horen zijn geweest. Sommige meisjes begonnen zelfs te huilen of vielen flauw. Het was een fantastische show en ik ben nog altijd blij dat mijn ouders mij die herinnering hebben gegund.

Inmiddels 25 jaar later ben ik getrouwd met Peter. Niet met Peter André maar een nog veel leukere 😉 En ons meisje heeft nu ook een grote idool. Ze wil de hele dag door naar zijn show kijken, draagt het liefst dezelfde outfit als hij en kent alle liedjes van voor tot achter. Ons meisje is, zoals zoveel peuters, fan van Bumba. Een aantal weken geleden kwam ik erachter dat Bumba binnenkort zou optreden in het theater bij ons in de buurt. Wat zou dat fantastisch zijn om ons meisje daarmee naartoe te nemen. Mijn man had even een seconde zijn bedenkingen toen ik het voorstelde, maar zag ook wel aan mijn blik dat er geen speld tussen te krijgen was en dus werden de kaartjes besteld.

De weken vooraf had ik al voorpret. Hoe zou ons meisje reageren als zij haar grote idool in het echt zou zien? Zou ze alle liedjes meezingen en dansen? Voor de zekerheid zette ik de show nog wat vaker voor haar aan zodat ze extra kon oefenen. Ik wilde haar niet al weken van te voren zenuwachtig maken dus ik hield het nieuws eerst nog even voor mezelf. Een week van tevoren kon ik het grote nieuws eindelijk met haar delen. Hoewel ze heel enthousiast reageerde denk ik dat ik nog blijer was dan haar.

En dan is daar eindelijk de grote dag. Ons meisje trekt haar Bumba outfit aan en bewondert zichzelf in de spiegel. In de auto zingen we zijn liedjes. Of nou ja, eigenlijk steeds hetzelfde lievelingsliedje op repeat. Ons meisje straalt van oor tot oor en vraagt om de vijf minuten of wel al bij ‘grote Bumba’ zijn. Als we bij het theater aankomen lopen overal kleine Bumbaatjes met hun ouders of grootouders rond. “Nog een Bumba! Nog een Bumba!” Ons meisje kijkt haar ogen uit en ik ook: dit is wel echt schattigheid ten top. We drinken nog even wat en dan mogen we de zaal in.

Het is voor een tweeëneenhalf jarige nog best een uitdaging om te begrijpen dat je in een theater een vaste stoel hebt en dat het dus niet de bedoeling is dat je de hele rij voor jezelf claimt. Ons meisje wordt dan ook wat opstandig en even vrees ik dat dit hele idee misschien toch minder leuk is dan ik van te voren had verwacht. Gelukkig bieden de snoepjes in mijn tas redding. Wij zijn trouwens duidelijk niet de enige ouders met deze struggle. Her en der in de zaal klinkt gejengel en gehuil van onrustige kindjes. Maar dan gaat het licht uit en het gordijn gaat open en kijken honderden kinderen met open mond naar het podium.

Ook ons meisje is gelukkig rustiger geworden. Ik merk dat ze het een beetje spannend vind en neem haar lekker op schoot. Eén van de figuren op het podium warmt de kinderen alvast een beetje op muziek en geklap. En dan wordt hij aangekondigd… Een luid gejoel klinkt uit de zaal als daar de grote Bumba opkomt. Mijn meisje kijkt met open mond en stralende ogen. “Bambaaaaaaaaaa” zucht ze verliefd. Ik ben blij dat het donker is zodat niemand ziet dat ik stiekem een traantje weg zit te pinken bij een clown in een soepjurk. Maar iemand die mijn dochter zo laat stralen, die is ook een beetje mijn idool.

-Johanneke

Johanneke blogt om de week voor Mommy Friends over haar gezin met man, dreumes, twee tieners en een kater. Na de geboorte van haar dochter heeft zij fysieke klachten gekregen die haar leven behoorlijk beïnvloeden. Toch probeert zij positief te blijven en geeft niet op. Schrijven is haar uitlaatklep en naast haar blog hier, schrijft zij regelmatig gedichten en blogs die je kunt lezen op www.johanneke-schrijft.com  Ook kun je haar vinden op Instagram en op Facebook