OH nee, een werkstuk

Opeens krijg je weer een bericht van school: op 8 juli moet er een werkstuk ingeleverd worden. PANIEK!

Raisa kwam een poos geleden heel enthousiast binnen; “Mama ik moet een werkstuk maken en ik ga het over katten doen.” Waarop ik antwoord; “Helemaal goed schatje.” En de tijd verstreek, we hadden al eens een opzetje gemaakt. Over hoofdstukken nagedacht en toen weer even laten rusten. En de weken vlogen voorbij, Pi-spello oefenen, huiswerk gemaakt, op pad geweest voor de vlogjes (onder andere naar Toverland) en toen opeens.

Volgende week moet het af zijn!

En toen gingen de bekende hakken weer in het zand… Ze sloeg weer dicht, zat naar haar computerscherm te staren, ging boos briefjes lopen te versnipperen. Een hele berg met werk, maar ze had geen idee hoe ze het moest doen. Want hoe maak je nou een werkstuk?

Ze had aan het begin wel een uitleg gekregen aan de hand van een stappenplan. En dat was het. Maar dat schriftelijke stappenplan, is voor een meisje met dyslexie toch écht wel een struikelblok. En om extra uitleg vragen… Dat durft ze nog steeds niet..

En toen ging ik denken, ‘hoe deden wij dat dan vroeger?’ Ik maakte vroeger een werkstuk op school. Je kiest een thema, maakt een paar hoofdstukken en levert dat in. En dan in een verdere groep deed je over een nieuw werkstuk een spreekbeurt.

Nu moeten ze eerst spreekbeurten doen, zonder dat de kids eigenlijk weten hoe of wat. Ja ze krijgen weer een stappenplannetje mee.

En daarna moeten ze dan opeens een werkstuk maken, zonder dat ze daar eigenlijk in de klas mee aan de slag gaan. Dus eigenlijk zijn wij thuis, de kinderen aan het leren om een werkstuk (of spreekbeurt) te maken…. Ben ik nou de enige die dat raar vind?

Anyway, Raisa en ik hebben dit hele weekend achter de laptop gezeten. Hoe chagrijnig ze zaterdagochtend nog was, toen er een beetje licht aan het einde van de tunnel kwam, des te vrolijker ze weer werd.

Ik liet haar kiezen wat ze leuk vond, ze mocht korte stukjes tekst lezen over een onderwerp. En dan tegen mij zeggen wat ze daarover wilde opschrijven. En nou zeg, toen waren we eind van de zondagmiddag klaar en konden we nog even de zon in en buitenspelen. En het belangrijkste; Raisa leek opeens tonnen lichter! Weer iets afgevinkt van de To do lijst!

Vinden jullie en de kids het ook zo’n struikelblok; zo’n werkstuk?

Benieuwd naar onze vlog over Toverland? Je kijkt hem hier!

Liefs van ons!