Gênant moment in de supermarkt

Vroegah… toen ik nog geen kinderen had en ik zag een moeder met een kind in de supermarkt, en dat kind kreeg z’n zin niet en ging dan op de grond liggen huilen dacht ik altijd: “Ik hoop niet dat ik zo een kind krijg”. Guess what… Ik heb er zo 1.

Afgelopen donderdag mocht Amy voor het eerst weer eens mee naar de supermarkt. Vanwege de corona heb ik al die tijd zonder de kinderen boodschappen gedaan omdat ik het erg veel vond, 3 kinderen mee de supermarkt in. Omdat Jay en Joey weer naar school mochten, dacht ik, ik waag eens een poging. Ik heb het geweten ook.

We waren lekker lopend naar de supermarkt gegaan. Amy is momenteel gek op haar poppenwagen, dus mocht de poppenwagen ook mee. Voor de zekerheid nam ik de buggy mee voor het geval ze moe werd en ze niet meer wilde lopen. Het zag er heel leuk uit en onderweg hadden we de grootste lol samen, beide met een buggy lopend zonder kind erin, want hoe leuk Amy de poppenwagen ook vind, er hoeft nooit een pop in haha.

Eenmaal in de supermarkt wilde ze niet meer met de poppenwagen lopen dus hing ik die aan de buggy en ging ze rechtstreeks af naar de broodafdeling. Goed, dat croissantje heeft ze dus onthouden hihi. Amy krijgt bijna altijd een croissantje in de supermarkt als we boodschappen doen. Echter was ze het er vandaag niet mee eens dat het croissantje in een zakje ging en daar begon de ellende. Ze dook op de grond en liet de hele supermarkt haar stembanden horen. Als ze dit doet dan zeg ik haar dat ik wil dat ze gaat staan en leg ik uit wat ze kan verwachten, in dit geval: mama gaat eerst het croissantje betalen en dan mag je hem opeten. Wil je hem vasthouden? Helaas was dit vandaag allemaal niet volgens haar planning want ze weigerde te stoppen met huilen en opstaan? Ho maar. Ik ben weggelopen en dat zeg ik dan ook tegen haar. Ik ben verderop gaan wachten. Volhoudend als ze is, bleef ze liggen. 

Oh wat gênant dit he. Ik hield het croissantje ophoog en riep haar. Thank god kwam ze !

Alleen toen ze bij me was en het croissantje (in verpakking) in haar handen kreeg ging het weer mis: ze gooide het op de grond en ging er zelf naast liggen. Ik til haar op, zet haar neer en zeg haar dat we gaan betalen en sleur haar mee. Na 3 passen gelopen te hebben valt ze dramatisch op de grond en test haar stembanden verder uit. ik ga wederom verderop staan en hoop dat ze vanzelf komt.

30 minuten later sta ik daar nog. Ze weigert op te staan en reageert niet op mijn signalen dat ze moet komen. 

En iedereen, serieus IEDEREEN die langs loopt die kijkt, zegt wat goedbedoelds, zegt wat achterlijks of stelt voor haar op te pakken. En diep in mijn hart denk ik: “laat me alsjeblieft met rust”.

Na de honderduizendste opmerking ben ik het zat en pak Amy op en loop met haar onder mn armen naar de kassa. ik zet haar daar neer waar ze vrolijk verder gaat met haar act en ondertussen betaal ik. Ook de kassamedewerker vind dat ze iets tegen me moet zeggen (“Goh, zo herkenbaar.”). Als ik klaar ben met inpakken pak ik haar op en probeer haar in de buggy te zetten. Missie kansloos want ze overstrekt zich en ik krijg haar met geen mogelijkheid in de buggy. Ik begin mijn geduld te verliezen en besluit ook hier haar te laten zitten en bij de volgende kassa te gaan wachten. Wederom alle ogen zijn op mij gericht. Ik ga twijfelen. Doe ik het wel goed? Wat zullen ze van me vinden? 

Na een kwartier is Amy 1 kassa opgeschoven en vind ik zelf dat ik behoorlijk in de weg sta. Ik besluit haar wederom op te pakken en naar buiten te gaan. Ik dacht alleen maar: Weg uit die supermarkt.

Buiten probeer ik haar te laten staan omdat ik wil lopen naar huis. Ook hier besluit Amy de grond te gaan testen en laat de buurtwinkels weten dat ze het niet eens is met mijn beslissing. Ik zeg wederom tegen haar : “Doei Amy, mama gaat weg” en ga zo staan, dat ze mij niet ziet, maar ik haar wel (via de ramen van de winkel). 

Ik wordt gek van al die ogen die op me gericht zijn, zelfs medewerkers van de buurtwinkel komen naar buiten om te kijken wat er gaande is. En dan breek ik..
Ik voel een brok in mijn keel en kan het niet meer inhouden. Ik ga op een bankje zitten en begin te huilen. Ondertussen belt mijn moeder en hoort meteen dat het foute boel is. Ze springt direct op de fiets en is met 2 minuten bij me. 

Amy schrikt ervan dat mijn moeder ineens achter haar staat en zegt: “wat is dit nou?”. Ze stopt met huilen en mijn moeder kan haar optillen en laat haar weten dat wat ze doet niet kan. Als Amy gekalmeerd is komt mn moeder mij troosten. 

Deze momenten zijn zo ontzettend frustrerend. De driftbuien van Amy duren gemiddeld 3 kwartier en komen 2 keer per dag voor ongeveer. Mijn geduld raakt met de dag meer op.