Blokje om

Het is zaterdagochtend, het zonnetje schijnt en de vogeltjes kwetteren in de, nu nog, kale bomen. Het zal vast niet lang meer duren voordat de eerste groene knopjes zich weer laten zien. We lopen een blokje rond. We lopen met z’n drieën: mijn man, ons meisje en ik. Iets minder dan twee weken geleden ben ik geopereerd vanwege mijn klachten na de keizersnede en ik ben nog volop aan het herstellen. Zo’n klein blokje om voelt voor mij daardoor als een complete avondvierdaagse. Mijn lijf doet pijn en in mijn hoofd maak ik mij zorgen of en wanneer het allemaal goed gaat komen. Het voelt zo rot om niet zelf voor ons meisje te kunnen zorgen en afhankelijk te zijn van hulp.

Desondanks geniet ik nu van dit moment. Het zonnetje schijnt op mijn gezicht en ik voel dat de lente in de lucht hangt. Hopelijk kan ik tegen die tijd eindelijk eens lekker een eind wandelen en eropuit: iets wat ik sinds de geboorte van onze dochter niet heb kunnen doen. Ons meisje zit op papa’s nek en heeft de grootste lol en mijn man straalt van trots.

Afgezien van mijn gezondheid zijn wij een gelukkig gezin.

Een paar honderd kilometer verderop
Hoe anders is dat een paar honderd kilometer verderop? Zoals iedereen, denk ook ik de afgelopen dagen veel aan de situatie in Oekraïne. Gezinnen die alles hebben moeten achterlaten om te vluchten. Gezinnen die schuilen in metrostations. Die arme moeder die daar zelfs moest bevallen tussen al die vreemde mensen. Geen kraambed of kraamzorg, alleen maar angst en onzekerheid. Ik kan mij denk ik niet half inbeelden hoe vreselijk dat alles moet zijn. Als moeder zijnde wil je niets liever dan je kinderen beschermen tegen ellende en pijn. Wat moet dat afschuwelijk zijn als dat niet meer lukt. Als je niet eens weet of je die dag genoeg te eten hebt voor je kinderen, schone kleren en een fijn warm bed. Mijn moederhart huilt als ik daaraan denk.

De afgelopen dagen voel ik zelf ook onrust. Ik probeer te relativeren maar ik kan niet ontkennen dat ik door de dreigingen angst voel. Wat gaat er verder gebeuren? Hoe veilig zijn wij hier in Nederland? Iedere keer als er een nieuwsbericht binnenkomt hoop ik op positief nieuws: onderhandelingen, afname van geweld of een wonder: vrede.

Lente
De dreiging van oorlog en de onzekerheid over mijn gezondheid maken mij deze dagen soms wat somber. Aan de andere kant doet het me ook realiseren hoe dankbaar ik mag zijn. Mijn zorgen zijn maar relatief zolang ik van de buitenlucht kan genieten samen met mijn gezin. Het is een onzekere tijd maar wat er ook gebeurt: de lente komt. Over een paar weken zullen de bomen weer fris groen zijn, de knoppen zich ontspruiten en de natuur zal zich weer vullen met kleur. Hoe zal onze wereld er tegen die tijd uitzien? Ik hoop vurig dat we dan, hier en een paar honderd kilometer verderop, allemaal onbezorgd mogen genieten van een blokje om in de zon samen met de mensen die ons lief zijn.

Johanneke blogt om de week voor Mommy Friends over haar gezin met man, dreumes, twee tieners en een kater. Na de geboorte van haar dochter heeft zij fysieke klachten gekregen die haar leven behoorlijk beïnvloeden. Toch probeert zij positief te blijven en geeft niet op. Schrijven is haar uitlaatklep en naast haar blog hier, schrijft zij regelmatig gedichten en blogs die je kunt lezen op www.johanneke-schrijft.com  Ook kun je haar vinden op Instagram en op Facebook