Kleintje, wat heb je grote voeten

Ik was thuis erg emotioneel, de laatste avond met z’n 2tjes. Morgen wordt onze zoon geboren en zijn we altijd met z’n 3tjes. Ons leven staat op het punt compleet te veranderen……

We zitten rustig TV te kijken als ik toch wel vervelende krampen ga krijgen. Het is zo rond 21 uur s’ avonds. De krampen worden heviger en vervelender. Ik besluit onder de douche te gaan staan. Hierdoor worden de krampen minder. Heerlijk charmant steekt de ballonkatheter naar buiten. Robbert en ik worden er melig van.

We besluiten rond 12 uur om toch maar te gaan slapen, morgen wordt het een lange spannende dag. Ik heb nog steeds krampen.
Al snel slaapt Robbert (echt he, hebben jullie mannen dat ook? Hij ruikt z’n kussen en hij slaapt…)
Draaien en draaien in bed maar ik kan de slaap niet vatten. De krampen lijken weer toe te nemen. Voor de grap ga ik timen. Mmm toch al wel elke 7 min ongeveer een kramp. Of zouden dit weeën zijn. Hoe moet ik dat nou weten, ben nog nooit bevallen.
Dan maar weer onder de douche gaan staan. En weer nemen ze af. Het is niet genoeg om het ziekenhuis te bellen. Inmiddels is de katheter eruit gevallen. Gelukkig kan ik dan nog een paar uurtjes wat slapen.

‘’Goedemorgen met José, ik moest even bellen of er plek is voor mijn inleiding’’
Yes, ik mag komen!

We melden ons om 7.00 uur bij het ziekenhuis. Ik word naar een bevalsuite gebracht en mag op bed plaatsnemen. CTG wordt aangesloten en de verloskundige komt toucheren om te kijken of ik voldoende ontsluiting heb. Ik heb 4 cm en dat is voldoende om de vliezen te breken. De verloskundige komt met een best wel groot lijkende naald en brengt die naar binnen. Zoooo zegt ze, je vliezen zijn gebroken. Maar ik zie nergens vocht. Komt allemaal wel goed mevrouw.
Ik haal mn schouders op en vertrouw op hun kennis en ervaring.

Dan komt de zuster binnen die mij de dag door gaat helpen.
Stel je voor, kort pittig kapsel, geen lippen en een gezicht van een oorwurm.
Ze heet Truus (niet de echte naam haha)
Truus had beter slager kunnen worden, of beul in de middeleeuwen.
Maar niet in de zorg, niet wanneer een vrouw op haar kwetsbaarst is in haar leven. Dan wil je geen Truus naast je hebben, geloof mij.

Volgens Truus had ik s’ nachts geen weeën gehad. Nou Truus, die had ik zéker wel. Fijn dat je mij zo serieus neemt.
Ik moest wachten of mijn lijf zelf weeën ging aanmaken na het breken van de vliezen. Zoals de hele nacht had ik al wel die krampen, maar ik wist ook dat het niet genoeg was.
Rond 10.00 uur kwam de verloskundige langs (een andere) om weer te toucheren en ze zegt ‘’he, je vliezen zijn nog intact’’
Dat idee had ik zelf ook wel maar dat werd weggewuifd.
De verloskundige komt weer met die gezellige naald en het was PLONS .
Iedereen zat eronder, ook Truus haha
Weer een uurtje wachten of mijn lijf weeën ging aanmaken, maar nee.
Toen werd ik aangesloten op het infuus met weeën opwekkers.
Elk half uur kwam mijn vriendin Truus langs om het infuus te verhogen. En elk half uur gaven wij aan dat er niks gebeurde. Zat mijn infuus wel goed?
Tuurlijk zei Truus, ik zit al jaren in dit vak.
En zo gingen we verder, ik had nog steeds vervelende krampen maar niet genoeg. Het werd niet minder maar ook niet erger. En ik was nog nooit bevallen maar snapte wel dat ik met deze krampen niks kon bereiken.

13.30 uur
Infuus stond op de hoogste stand en nog voelde ik nauwelijks wat. Infuus piepte ook steeds heel vervelend en elke keer gaf ik aan, volgens mij klopt er iets niet.
Om 13.30 kwam er eindelijk iemand die naar ons luisterde. Ik werd weer inwendig onderzocht en verrassing ik had geen enkele CM meer ontsluiting. Weer gaven we aan, het infuus werkt naar onze mening niet goed. En dat was dus ook zo. Truus was namelijk vergeten om het kraantje van mijn infuus open te draaien. Dus al die uren heb ik voor jan l*l krampen gehad.
Op dat moment brak ik, alle spanning en frustratie kwamen eruit. Ik was al enorm gespannen, want ja ik moet hier even een kind op de wereld gaan zetten.

Nou en toen ging de kraan open, letterlijk en figuurlijk. Per half uur werden de opwekkers verhoogd. Wat een hel! De weeën kwamen los.
Jij wilde weeën? Je krijgt weeën!
4 uur lang heb ik in een nachtmerrie geleefd die weeën storm heet. Als er iets mensonterend is, is het een weeën storm.
Ik had geen pauze, het was 4 uur lang 1 mega lange wee. Puffen ging niet meer, ik wist niet waar ik het moest zoeken.
‘’Ik ga naar huis, ik stop ermee’’
‘’Dat gaat niet José’’
‘’Oh nee, moeten jullie eens opletten, ik trek zo dat infuus eruit’’

Toen ik rond half 6 weer inwendig werd onderzocht had ik maar liefst 4cm ontsluiting. Ja je leest het goed 4cm, hetzelfde wat ik 11 uur eerder ook al had toen ik s’ ochtends binnen kwam. Nou…. Ik kan je vertellen dat dan de moed wel in je schoenen zakt.
Robbert zei ‘’en nu moet er iets gebeuren, dit trekt Jo niet langer’’
Echt lieve lezers, als je man iets kan doen is het jouw stem zijn op het moment dat jij het niet kunt.
In overleg met Robbert en de arts is er besloten dat ik een ruggenprik kreeg. Ik zat nog steeds in de ellendige weeën storm die dus qua ontsluiting geen enkele zin had.

De anesthesist kon ik wel zoenen. De ruggenprik is 1 keer mis gezet en daarna zat ie goed. Ik voelde er niks van. Heb de hele afdeling bij elkaar geschreeuwd tijdens de weeën storm maar toen ik eenmaal de ruggenprik had MOEST het hele ziekenhuis horen hoe geweldige man de anesthesist was!

De uren daarna voelde aan als een fijne bubbel. De weeën moest ik wel wegpuffen maar er was nu ontspanning en pauze tussen de weeën. Ik had mn bril afgezet en wilde Robbert in mn gezichtsveld hebben. Tijdens een wee deed ik mn ogen dicht en zodra ie weg was keek ik naar Robbert. Ik wilde niet aangeraakt worden, niet praten, geen geluid om me heen en geen fel licht.
Soms draaide ik van zij en dan moest Robbert ook weer aan de andere kant van me zitten. Ik voelde me echt verbonden met Robbert, we deden dit samen.
Dit vond ik een fijn gedeelte van de bevalling. Ik zat compleet in mn eigen wereld en de ontsluiting vorderde goed.

Om 23.00 had ik volledige ontsluiting en om 23.25 mocht ik gaan persen. De zuster (gelukkig een andere dan Truus) zei nog, het wordt spannend of je kindje de 15^e of de 16^e wordt geboren.
Ik vond 15-5-2015 een veel mooiere datum dus ik zette alles op alles dat ie nog de 15^e geboren zou worden.
Het persen vond ik geweldig. Eindelijk kon ik iets doen. Ik voelde al snel waar ik naartoe kon persen en na 20 min was het moment daar. Om 23.45 werd onze zoon Noud geboren.
We waren zo opgelucht en blij dat hij er was, Robbert mocht de navelstreng doorknippen en Noud werd op mijn blote borst gelegd. Meteen keek hij zo wijs de wereld in. Eindelijk kon ik je zien, ruiken en voelen.
En ik zei ‘’kleintje, wat heb je grote voeten’’

Wat waren we trots en blij dat hij er eindelijk was. De zwangerschap was afzien maar dit was toch wel alle moeite waard. Iedereen zei het steeds in mn zwangerschap, dat mn kindje straks alles waard zou zijn. Toen kon ik me dat moeilijk voorstellen maar toen hij er eenmaal was wist ik het meteen: Voor jou zou ik alles nog eens doen.

Op zijn geboortekaartje hadden we de tekst:
‘’Niets is meer belangrijk en alles des te meer’’
En zo voelde het zeker (en nu nog)

De volgende keer neem ik je mee in het moederschap. Vond ik het een roze wolk? Lees het in mn volgende blog.