Dokter Google

We zijn de afgelopen weken met onze neus in de boter gevallen want eerst was er een flinke buikgriep in huis, daarna corona en nu klaagt ons meisje alweer een paar weken over pijn in haar buik.

Eerst leek het nog een aandacht-dingetje want ze riep het toevallig wel erg vaak als wij net even met elkaar wilden praten. Maar toen ze zaterdag op zondagnacht ook begon te huilen ging ik mij wel zorgen maken. En toen ze zondagavond zelfs geen patatjes wilden eten en als een zielig vogeltje op de bank hing, gingen mijn alarmbellen echt af.

Inmiddels is het maandagochtend en nog steeds is ze zo slap als een vaatdoek en ligt ze met een bleek koppie op de bank. Opnieuw wilde ze niks eten. Plotseling moet ik denken aan een heel naar verhaal wat ik ooit las over een kindje die een ernstige darm verdraaiing bleek te hebben en bij wie de artsen er te laat bij waren. Verschrikkelijk! Op Google zoek ik naar de symptomen van deze aandoening en zoals het wel vaker gaat bij dokter Google: ik vind wel wat overeenkomsten met de symptomen die ons meisje vertoont. Meteen bel ik de dokter en deel mijn zorgen. De assistente geeft aan dat we later in de ochtend langs mogen komen. Daarna bel ik mijn man, die al aan het werk is, of hij even heen en weer kan rijden omdat we anders geen vervoer hebben. Ons meisje is inmiddels op de bank in slaap gevallen en ik voel me wat rustiger worden door het feit dat we straks naar de dokter kunnen. Nog een keer neem ik alle informatie van dokter Google door en ik neem me voor straks op mijn strepen te staan zodat ons meisje wordt doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een echo.

Hoe meer ik lees, hoe meer ik ervan overtuigd raak dit echt de aandoening is die ons meisje heeft. Dan moet ze opgenomen worden in het ziekenhuis: dat heb ik namelijk ook gelezen. Terwijl ons meisje rustig ligt te slapen, begin ik spullen te verzamelen. Schone rompers, pyjamaatjes, een slaapzak en haar tandenborsteltje: ik gooi alles in een tas. Dan bedenk ik dat ik natuurlijk bij haar wil blijven en begin ook spullen voor mezelf bij elkaar te zoeken. Mijn joggingbroek, fijne trui, oplader van mijn telefoon, toilettas, wat te lezen… Ik pak een grotere tas want de eerste tas blijkt te klein.

Als even later mijn man binnen stapt, sta ik al klaar met ons meisje. Trots, want ik moet toegeven dat ik het toch knap vind van mezelf dat ik zo praktisch blijf denken in deze situatie, wijs ik naar de grote tas. Mijn man knikt instemmend en vind mijn verhaal ook heel aannemelijk. Nee wij zullen ons niet zomaar weg laten sturen bij de dokter.

In de wachtkamer bereiden we ons meisje alvast voor op wat komen gaat. Al weet ze het nog wel een beetje, want een paar weken geleden zaten we natuurlijk ook al hier.

Die herkenning doet haar dan ook een beetje opleven. Ze schuift van mijn schoot en begint op onderzoek te gaan in de wachtkamer. We kunnen nog net voorkomen dat ze in de buggy van een ander kindje klimt.

Dan hoor ik een zware bromstem de naam van onze dochter roepen. Ik ben even in verwarring want onze eigen dokter is een vrouw. Maar we zijn natuurlijk allang blij dat we geholpen worden, dus het maakt ook eigenlijk niks uit. “Kom binnen” gebaart de dokter ons. Ons meisje kijkt met open mond naar de grijze, statige dokter. “Andele dokter?” vraagt ze met grote ogen. Ze is zo onder de indruk, dat ze zich zonder al teveel problemen laat onderzoeken. “Kijk navel!” kletst ze ondertussen. De dokter humt en trommelt met zijn grote handen op haar buikje. “Hahaha kiwi” gniffelt ze om aan te geven dat het kietelt. Nadat de dokter haar onderzocht heeft en op verzoek van ons meisje de hartjes pyjama die ze draagt heeft bewonderd, neemt hij weer plaats achter zijn bureau en vraagt naar de klachten. Dit is het moment waarop ik heb gewacht en waarop ik mijn moedergevoel kan laten spreken. Ik leg mijn vermoedens aan hem voor. De dokter fronst zijn borstelige wenkbrauwen en werpt een blik op ons meisje die inmiddels een liedje zingt voor haar knuffelkonijn. “Daarover hoeft u zich echt geen zorgen te maken als ik uw meisje zo zie mevrouw”. Ik sputter nog wat over dat ze eerder echt heel ziek leek, maar de dokter veegt mijn diagnose van dokter Google resoluut van tafel. En als ik zo naar ons meisje kijk, moet ik hem ook wel gelijk geven.

Op de terugweg in de auto kletst ons meisje honderduit over de “andele dokter”. We stoppen nog even snel bij de supermarkt voor een paar nodige boodschapjes. “Die! die! die!” ons meisje wijst vanuit het winkelwagentje hongerig naar een croissant die ze daarna, nog voor hij is betaald, met veel smaak verorberd. Daarna pakken we op advies van de dokter een fles pruimensiroop uit de schappen. Thuis pak ik, toch wel opgelucht, de grote tas met spullen weer uit. En ik neem me voor om, de volgende keer als ons meisje dit soort klachten heeft, te Googlen op symptomen van verstopping.

Johanneke blogt om de week voor Mommy Friends over haar gezin met man, dreumes, twee tieners en een kater. Na de geboorte van haar dochter heeft zij fysieke klachten gekregen die haar leven behoorlijk beïnvloeden. Toch probeert zij positief te blijven en geeft niet op. Schrijven is haar uitlaatklep en naast haar blog hier, schrijft zij regelmatig gedichten en blogs die je kunt lezen op www.johanneke-schrijft.com  Ook kun je haar vinden op Instagram en op Facebook