Een facebook berichtje kan het verschil maken

Één facebookberichtje kan het verschil maken!

Hoe ik dat bedoel? Daar zal ik je in deze blog twee concrete voorbeelden van geven.

Om de beginnen is de hele reden dat je nu een blog van mij leest voortgekomen uit één facebookberichtje. Lisette en Karin, de oprichters van dit mooie platform, plaatsten namelijk een bericht in een facebookgroep met de vraag naar (nieuwe) bloggers voor de site van Mommyfriends. Die oproep zag ik voorbijkomen en omdat ik direct enthousiast was, stuurde ik ze een email. En kijk waar dit ons heeft gebracht. Zij vonden een nieuwe blogger en ik vond een prachtige plek waar ik een positieve bijdrage aan mag leveren. Want dat is wat ik het liefste doe; een positieve bijdrage leveren. En nu we het toch hebben over wat ik graag doe, hierbij even een kort voorstel moment, dan weet je tenminste een beetje wie dit schrijft 😊

Mijn naam is Nico Lot Wisman, een naam waar ik nog een beetje aan moet wennen aangezien ik deze achternaam pas sinds begin oktober dit jaar (2021) draag. Na 15 jaar samenzijn met mijn vriend zijn we toen dus eindelijk getrouwd en mag ik hem sindsdien mijn man noemen. Daarnaast is hij ook de (trotse en lieve) vader van mijn kinderen; een zoon van 7 jaar (februari 2014), een dochter van 5 jaar (december 2015) en een dochter van 4 jaar (maart 2017). Zelf ben ik geboren in april 1984 en voor diegene die net als ik dan ook blokkeren met hoofdrekenen 😉, dat maakt mij nu 37 jaar. Mijn voornaam is een vernoeming (naar een zangeres) en gebruik ook echt als mijn roepnaam: Nico. Mijn tweede naam gebruik ik eigenlijk alleen als ik e-mails verstuur (aan onbekenden) om aan te geven dat ik geen man ben, maar toch echt een vrouw. Helaas voorkom ik die verwarring nog steeds niet altijd. Gelukkig stoor ik me daar allang niet meer aan en ben ik blij en trots op mijn originele voornaam.

Ik ben geboren en getogen in Nijmegen maar woon alweer heel wat jaar in Hendrik-Ido-Ambacht. (Dat ligt grofweg tussen Rotterdam en Dordecht). Tsja, de liefde brengt je soms op onverwachte plekken.

Sinds februari 2020 ben ik trotse eigenaar van mijn eigen bedrijf: Coaching met Nico. Trots omdat ik na een lange weg van

• ‘niet-weten-wat-ik-nou-wilde’
• werk doen waar ik eigenlijk geen energie van kreeg,
• kiezen voor de weg van de minste weerstand
• worstelen
• ontdekken en leren

er op een gegeven moment achter kwam dat coachen echt mijn passie/missie/droomberoep is.

Hoe ik dit precies heb ontdekt is voer voor een andere blog dus daar ik kom ik graag nog eens op terug.

Voor nu neem ik je graag mee in mijn tweede voorbeeld. Want het was dankzij het plaatsen van een bericht in een moedergroep op facebook, dat ik mezelf als coach echt serieus ging nemen. Door dat bericht kreeg ik namelijk mijn eerste betalende klanten. Daarvoor had ik al een paar vrouwen gecoacht en dat voelde super goed. Maar de stap zetten om nu ‘echt’ te gaan starten was er toch wel een waar ik de lat vrij hoog had gelegd voor mezelf. Gedachtes als ‘ben al wel zo ver’, ‘de tekst is nog niet goed genoeg’ en ‘er reageert vast niemand’’, kwamen allemaal voorbij. Ik liet me hier echter niet door tegenhouden en plaatste ik het bericht toch. En er kwamen mooie reacties op van vrouwen die de door mij geschetste situatie herkenden en zichzelf daarna toestonden om een coachtraject aan te gaan. Wat ben ik blij dat ik niet ben blijven luisteren naar die stemmetjes in mijn hoofd en toch heb durven besluiten om dat bericht te plaatsen.

De moraal van dit verhaal? Je bent slechts één facebookbericht (lees: stapje!) verwijdert van je wens, je verlangen, je doel. Wat het ook is. Neem dat stapje. En ik weet dat het simpel klinkt. En ook dat simpel niet hetzelfde is als makkelijk. Schrijf, ondanks alle gedachtes die je tegenhouden, toch gewoon dat ene facebookbericht en druk op ‘plaatsen’! Zie waar het je brengt. Want weet je wat het allermooiste is van dit alles? Mocht dít stapje nou toch niet betekenen dat je je doel bereikt, dan heb je niet gefaald; je hebt geleerd. Je hebt de moed verzameld om het te doen en dat maakt dat je sowieso verder bent gekomen. Misschien nog niet (helemaal) daar waar je wil zijn. Wel één stapje verder dan daarvoor.

Vergeet dus nooit: elk klein stapje is er één! Welk stapje ga jij vandaag zetten?

Dit was mijn eerste stapje; mijn eerste blog voor deze mooie site. Volgende maand ben ik er weer met een nieuwe blog. Het lijkt me leuk om in de tussentijd de moeders op deze site wat beter te leren kennen. Dus ik ben benieuwd naar jou! Zoals je hebt kunnen lezen ben ik zelf moeder van 3 kinderen. Hoeveel kinderen heb jij? En van welke leeftijd? Laat het me weten in de reacties, dat zou ik oprecht super leuk vinden.

Wat leuk dat je mijn blog helemaal hebt gelezen. Elke maand komt er een nieuwe blog van mij online. In de tussentijd kan je mij blijven volgen via Instagram.

Daar plaats ik regelmatig iets over mijn ervaringen als moeder en als coach. Bijvoorbeeld over twijfels, keuzes, onzekerheden of kwetsbaar zijn. En vooral wat ik daar vervolgens mee doe, hoe ik het aanpak, wat me helpt, hoe ik verder kom. In de hoop je daarmee te inspireren. Neem ook gerust eens een kijkje op mijn website.

En weet dat je me altijd een berichtje mag sturen. Ik hoor je graag.