Het leed, dat koemelkallergie heet

Moeder worden. Vanaf het moment dat je een positieve test in je handen hebt, fantaseer je erover. Je staat er mee op, en je gaat ermee naar bed. Althans, dat was bij mij het geval. 

Ik droomde over het euforische gevoel waar iedereen het over had, die roze wolk. Maar wat doe je, als het allemaal niet zo euforisch is? Wanneer je wanhopig blijft hopen op die roze wolk, die maar niet komt?  Meerdere factoren hebben er bij mij voor gezorgd dat de start als kersverse nieuwe moeder helemaal geen rozengeur en maneschijn was. Ik hoop nog de moed te vinden om de voorgaande factoren eens op papier te kunnen zetten, maar laat ik beginnen bij mijn ‘huilbaby’.

Na een loodzware bevalling, mochten Olivia en ik na een nacht in het ziekenhuis naar huis. Geestelijk zat ik nog steeds in een waas. Een paar uur later stond je kraamhulp op de stoep, en was mijn kraamweek officieel begonnen.

Op dag drie, midden in de nacht, stopte Olivia niet meer met huilen. Uren heb ik met haar door de kamer gelopen. Ondertussen stroomde mijn tranen ook over mijn wangen door de wanhoop. Dit had ik niet verwacht! Kan ik nog terug? De vermoeidheid en de emoties namen de overhand. Gelukkig nam mijn partner het over, en werd het na uren lang huilen weer ochtend.

In de dagen die daarop volgde, werd het huilen steeds erger. Ze was ontroostbaar, en ik ook. Ik voelde mij een slechte moeder en begon aan alles te twijfelen. Geen troost kunnen geven aan je baby is slopend. En de zoektocht naar wat er aan de hand is des te meer. Je blijft symptomen intikken op google. Zou het dit kunnen zijn? Of toch dat? Mijn partner bleef maar naar de winkel rennen voor druppeltjes tegen kramp, een andere fles, een andere speen, een kersenpit zak. Alles wat je je maar kon bedenken, haalde we in huis.

Ondertussen hing ik om de dag aan de telefoon bij de huisarts en het consultatie bureau. Eigenlijk vertelde mijn eigen gevoel mij al direct dat het aan de voeding lag. Na 30 keer bellen, mocht ik eindelijk langs komen bij de huisarts. Die volgen dan een lijstje van standaard dingen die ze onderzoeken, en vervolgens sta je met de diagnose ‘ krampjes’ binnen 10 minuten weer buiten. Dit zelfde verhaal was een week later het geval bij de kinderarts van het consultatie bureau.

Na 3 maanden was voor mij de maat vol. Dit mag en kan zo niet langer. Ik belde huilend de huisarts, en eiste een verwijzing voor de kinderarts in het ziekenhuis. Ze vond dit in eerste instantie niet noodzakelijk, maar belde 20 minuten later toch terug dat ze een verwijzing voor me had gemaakt. De wachttijd was 1 maand.

Omdat ik er nog steeds van overtuigd was, dat het aan de voeding lag, zijn we op eigen initiatief overgestapt op Pepti voeding. Dit is voeding bij koemelkallergie. Ze veranderde al snel in een andere baby. Ze huilde niet meer tijdens het voeden, het huilen over de gehelen dag nam af, en ze kon eindelijk een beetje slapen.

Aangekomen bij de kinderarts met ons verhaal, filmpjes en foto’s, kreeg ik eindelijk erkenning voor ons probleem. Eindelijk werd ik na al die maanden serieus genomen. Ze heeft koemelkallergie.

Doordat Olivia nog niet klachtvrij was, kregen we een recept voor Nutramigen voeding. En dat was de oplossing.

Olivia is een vrolijke baby, die nog maar zelden huilt. Ze slaapt goed, en we kunnen eindelijk de gemiste tijd samen inhalen, op de manier zoals die had moeten zijn.

Lieve mama’s, wat ik jullie wil meegeven is, volg altijd je eigen gevoel! Laat je niet afschepen en sta op je strepen. Dit voorkomt een hoop narigheid. Ik wou dat ik eerder was opgestaan voor de rechten van mijn dochter en mij!