Loeigoeie middag

Het is een primeur: voor het eerst dit jaar zit ik op de fiets zonder jas. Dat komt natuurlijk doordat het zonnetje zo lekker schijnt. Maar het feit dat ik met een peuter achterop tegen een heuvel op probeer te fietsen, zal er ongetwijfeld ook een bijdrage aan hebben geleverd dat ik puffend mijn jas in mijn fietsmand heb gepropt. We gaan samen een klein stukje fietsen. Het is zulk mooi weer, maar wij moeten eigenlijk binnen blijven. Kort na ons buikgriep avontuur waar ik in mijn vorige blog over schreef, hebben we nu corona in huis. Een stukje fietsen is dus één van de weinige mogelijkheden om toch een beetje van het mooie weer te kunnen genieten op veilige afstand van andere mensen.

Al bij het aantrekken van haar schoenen kijkt ons meisje mij hoopvol aan. “Peeltuin?” vraagt ze. Als we naar buiten gaan, wil ze tegenwoordig alleen nog maar naar de speeltuin. Met mijn antwoord dat we gewoon een rondje gaan fietsen, kan ze duidelijk niet zoveel. “We gaan kijken of we koeien zien” zeg ik dus maar. Op tien minuten fietsen van ons huis zitten namelijk Schotse Hooglanders in de polder. Wellicht is dat een mooi doel om naartoe te fietsen. Daar stemt ze inderdaad enthousiast mee in. Zodra ik haar achterop de fiets zet, begint ze alvast met vragen: “koe???” “Nee liefje, we moeten eerst nog een stukje fietsen”.  Dat begrip is voor haar natuurlijk veel te vaag. Het resultaat is dat ons meisje achterop non-stop om de “koe? koe? koe? koe? koe? koe?” blijft vragen. Ik probeer een beetje door te fietsen want het werkt aardig op mijn zenuwen. Af en toe doe ik een poging om haar af te leiden door haar op iets anders interessants te wijzen wat onze weg passeert. “Kijk een hond! Kijk een mooie auto!” Maar wat ik ook probeer, haar antwoord is steevast: “Nee KOE!!!”. Waarna ik weer zeg dat we nog een stukje moeten fietsen en zij weer begint te vragen naar de “koe? koe? koe? koe? koe? koe?”.

En zo zijn het tien hele lange minuten fietsen voor ik eindelijk oververhit de polder in rij. Maar, godzijdank, daar staat de hele kudde Schotse Hooglanders pontificaal op ons pad. Hun bruine, harige vacht glanst in de zon: een indrukwekkend gezicht. “Koe!!! Koe!!! “Koe!!! “Koe!!!” roept ons meisje luid naar de enorme beesten. Ze kijken met hun grote hoorns op hun kop naar ons op. Ze kijkt er met open mond naar. “Die, die, die, die, die, die” begint ze nu om duidelijk te maken dat ze ze dichterbij wil bekijken. Ze zit nog steeds in het fietsstoeltje en ik sta met de fiets aan mijn hand op het pad. De kudde is op een paar meter afstand van ons. Bij de kudde zijn ook veel kleine kalfjes. Zo schattig om te zien maar ik weet dat de mama’s behoorlijk beschermend kunnen zijn… Omdat deze mama haar eigen jong ook graag beschermt lijkt het mij dus geen goed idee veel dichterbij te komen of zelfs langs te fietsen. Op gepaste afstand blijven we kijken en ik klik wat foto’s met mijn mobieltje. Na een paar minuten lijkt het mij verstandig de kudde verder met rust te laten en maak ik aanstalten om terug richting huis te fietsen. Daar is ons meisje het duidelijk niet mee eens. Haar gezicht betrekt en loopt langzaam rood aan. Ze balt haar vuistjes tot haar knokkels wit zien. En dan opent ze haar mond: “NEEEEEEEE KOEHOEEEE!!!!!!!” Ze krijst zo uit volle borst en perst er zelfs een paar tranen uit. “Stttt niet zo gillen”. Ik probeer haar volume te temperen want straks worden die koeien alsnog boos. “Koehoeeee, koehoeeee, koehoeeee, koehoeeee” brult ze. “Nee meisje, we moeten weer verder, ga je dag zeggen tegen de koeien?” probeer ik nu. Dat lijkt te helpen want gedag zeggen vindt ze leuk. “Dag koe! Dag koe! Dag koe! Dag koe!” zwaait ze enthousiast terwijl ik weer op de fiets stap. Opgelucht haal ik adem: weer een ramp voorkomen bedenk ik mij trots.

Achter mij klinkt een enthousiast peuter stemmetje: “Mama?” “Ja lieverd, wat is er?”

“Peeltuin? Peeltuin? Peeltuin? Peeltuin? Peeltuin?” Je begrijpt, het zijn tien hele lange minuten fietsen voor ik met klotsende oksels een speeltuin heb gevonden. Volgende keer sla ik de koeien denk ik maar over.

Johanneke blogt om de week voor Mommy Friends over haar gezin met man, dreumes, twee tieners en een kater. Na de geboorte van haar dochter heeft zij fysieke klachten gekregen die haar leven behoorlijk beïnvloeden. Toch probeert zij positief te blijven en geeft niet op. Schrijven is haar uitlaatklep en naast haar blog hier, schrijft zij regelmatig gedichten en blogs die je kunt lezen op www.johanneke-schrijft.com  Ook kun je haar vinden op Instagram en op Facebook