Portemonee

Ula: Sinds ik mijzelf singel mama mag noemen, ben ik ook de man in huis. Dit heeft er mede voor gezorgd dat ik het verschil weet tussen acrylkit en 2 componentenkit en hoe deze te gebruiken. Iets waar ik niet al te lang bij stil stond, toen ik nog wel een man in huis had. Ook betrapte ik mijzelf erop dat ik met oprechte interesse boormachines stond te bestuderen zoals je dat doet als je een nieuwe jurk uitzoekt, oeps!

Dus op een vrije zaterdagmiddag, bedacht ik me dat ik nog een nieuw houtboortje nummer 1 nodig had voor het boren van een minuscuul gaatje om zo een haakje erin te kunnen draaien. Snel even naar mijn favoriete bouwmarkt, waar ze inmiddels gewend zijn om mijn hoofd te zien. Net bij de voordeur bedacht ik me dat het wel handig is om mijn portemonnee mee te nemen en oh ja…en het papier uit de papierbak moet nog even in de papiercontainer buiten, ze komen zo nog de bak ophalen. Gewapend met de volle doos losse papiertjes in de ene hand en portemonnee in de andere, sleutels en go.
Eenmaal buiten kom ik ineens, handen te kort…portemonnee net te groot om in mijn jaszak te proppen, de doos met papier kan ik net niet met één hand vasthouden…en die moet ook nog geleegd worden in de container. Okay, dus, ik leg mijn portemonnee wel even op de andere afvalbak, papier in de papierbak en klaar. Hup, hup, auto in en gaan, even een uitje met mijzelf naar mijn favoriete bouwmarkt.
In mijn hoofd ben ik er al, opzoek naar het juiste gangpad. Ik loop alle schappen na en dan op eens een flashback!

Mijn p o r t e m o n e e !

Die ligt nog op de afvalbak buiten in de voortuin, groot roze, menig man en vrouw loopt er per minuut langs, in mijn voortuin, in het zicht. Met al mijn pasjes van autokenteken, bankpas, verzekeringen, rijbewijs en al die andere. Ik voel paniek, is dit wat ze nu opvliegers noemen, want zo voelt het nu even, durf ik wel te zeggen. Ik wil keren maar dat laat deze weg niet toe, dat duurt nog zeker 3 minuten minimaal, voordat ik kan keren en dan nog terug rijden, moet alles mee zitten en geen extra gek verkeer.
Ik heb geen man in huis bedenk ik me net, die ik kan bellen maar wel wel 2 kinderen, er is hoop… Mijn dochter is 14 jaar en mijn zoon 12 jaar, dus in staat om een simpele opdracht uit te voeren en bereid om hun moeder te hulp te schieten. Ik pak mijn telefoon, bel mijn dochter, die hoogstwaarschijnlijk al op haar telefoon zit en dus mijn oproep gelijk ziet. Ja, leuk bedacht mama, maar ik ben druk met mijn eigen dingen, geen gehoor dus. Ik bel mijn zoon, die neemt wel gelijk op. Woow, ik weet heel even niet of ik moet juichen of de ernst van de situatie moet uitleggen, beide voor hem volkomen niet relevant, en dat kost onnodig tijd.
Volledig onwetend vraagt hij braaf, ja mama moet ik naar beneden komen, arme man was vergeten dat ik een uitstapje aan het maken ben. Nee nee, schat luister, probeer ik met mijn meest kalme stem, mama heeft haar portemonnee buiten laten liggen, wil jij die even pakken. Voordat hij de kans krijgt om een wedervraag te stellen, probeer ik de opdracht in korte behapbare instructies te vertalen. Loop even naar beneden, naar buiten, op de afvalbak buiten, ligt mijn portemonnee die heb ik er net laten liggen. Doe het NU aub niet als je klaar bent met het game potje waar je nu inzit, maar NU! Protest, gemopper, wat moet ik doen en waarom moet ik het doen en waarom nu en nog meer protest. Met een lichte paniek in mijn hele zijn, probeer ik zo hard als ik kan de kalmte in mijn stem te bewaren en herhaal mijn instructies, het blijft een kind geduld en herhaling is een noodzaak.

Het geluid wat ik nu hoor, lijkt op luid protest, ik ben bijna weer in mijn straat, als er nog iets te redden valt kan ik het wel zelf. Ik hang op en ja duidelijk, ik zal nog eens met hem moeten spreken, hoe belangrijk het is dat soms geen uitleg maar acties vereist is. Ik parkeer de auto, stap uit, zie gelijk dat mijn portemonnee niet op de plek ligt waar ik het was vergeten. Ik loop naar binnen, loop nog eens de zelfde route die ik net had afgelegd, kijk nog eens overal goed, terug in de auto, misschien toch onder een stoel. Hele papierbak pluis ik na en net dan begint het te waaien, ach was toch al bezig. Ok, ik besluit gelijk mijn bankpas te blokkeren dan is dat in ieder geval geregeld, in mijn hoofd bedenk ik ondertussen hoe ik nu aan contant geld ga komen, om dit weekend te overleven, aangifte en ja dat zonder een legitimatiebewijs en geen bank in de buurt. Plan uitgewerkt, stom, les geleerd. Ik loop nog even naar boven om nogmaals aan mijn zoon uit te leggen hoe belangrijk het was dat hij mijn instructies, zonder vragen te stellen gelijk moest opvolgen.

Ik doe de deur van zijn kamer open en net als ik mijn zorgvuldig bedachte ouderpraatje wil gaan houden, zie ik hem keurig zitten. Prachtig hoofd met een koptelefoon, lachend, zelfvoldaan kijk hij me aan, nog steeds aan het te gamen, een mooie glimlach krijg ik. Ach hier hebben we allebei van geleerd denk ik nog. Net dat ik mijn mond open doe, zie ik het, daar ligt mijn portemonnee, netjes op zijn bureau. Ik sta verstijfd, heel even sprakeloos. Dank je wel schat, sputter ik er nog uit, dat heb je goed gedaan! En mama heeft haar lesje geleerd, ik hou van je.