Even voorstellen

Voorspelbaar

Vrijdagochtend 6:15. “HALLO MAMA” klinkt het enthousiast in mijn oor. Mijn meisje wordt naast mij in het grote bed wakker nadat ze vannacht moest huilen. “Papa auto?” vraagt ze. “Ja papa is werken” bevestig ik. “Bumba?” vraagt ze met een zoet stemmetje. Ik zet de tv in onze slaapkamer aan. De schreeuwerige beelden doen pijn aan mijn slaperige ogen. Maar het houdt haar zoet zodat ik nog heel even weg kan dommelen. Welgeteld vijf minuten. Dan wil ze dat ik het felle licht aan doe, haar slaapzak uit, haar uit bed help en dat we de kat goedemorgen gaan zeggen. Daarna voeren we een discussie op dreumes-niveau over of we eerst haar luier verschonen of eerst wat drinken inschenken. Gelukkig win ik en loopt ze zelf naar de commode. Daarna naar de keuken. Ik vraag haar of ze een krentenbol wil. Ze weet zonder woorden feilloos duidelijk te maken dat er boter op moet. Ze wijst aan welke smaak siroop ze wil drinken en we tellen samen de druppeltjes vitamine D die ik daarin doe. Daarna installeert ze zich aan de eettafel voor de tablet. Ik zet het filmpje van Bumba weer aan. “Andele!” Oke doen we een ander filmpje.

Dit is niet alleen vrijdagochtend. Maar ook maandag, dinsdag… nou ja, iedere dag dus. Het leven met mijn dreumes is namelijk redelijk voorspelbaar. Dezelfde rituelen, zelfde volgorde van handelingen, honderd keer hetzelfde filmpje kijken, naar hetzelfde liedje luisteren en hetzelfde boekje voorlezen. Wijk daar nou niet vanaf, want dan is het herrie in de tent.

Vrijheid

Vier en een half jaar geleden zag mijn leven er een stuk minder voorspelbaar uit. Als vrijgezel had ik de vrijheid om te doen en laten wat ik wilde. Het huis voor mij alleen, koken waar ik zin in had (of lekker bestellen!) en in het weekend kon ik uitslapen zolang als ik wilde als ik de avond daarvoor op stap was geweest. Naar dat laatste verlang ik soms nog wel eens terug als ik om 6:15 uur gewekt wordt. Ook als ik de avond daarvoor braaf om 23:00 uur in mijn bed lag. Want dat is tegenwoordig het geval: weekend of niet… ‘de wekker’ gaat om dezelfde tijd. Dus je kunt maar beter zorgen dat je ook op zaterdagavond op tijd onder de wol ligt. Dat kost me trouwens weinig moeite want meestal val ik rond 22:00 uur al op de bank in slaap. Een dag werken of zorgen voor onze dreumes kost sowieso veel energie. Het helpt niet dat ik nog steeds niet hersteld ben van de keizersnede twee jaar geleden. Ik heb last van verklevingen: lopen, staan, bukken, tillen, draaien… eigenlijk iedere beweging kost moeite en doet pijn. Dat maakt dat mijn leven wel wat minder flitsend is geworden dan een aantal jaar geleden. De hele dag op een festival of een avond in de kroeg staan lukt niet. Een uitstapje maken kan alleen als ik regelmatig kan zitten en rusten. Zelfs even naar de speeltuin gaan met ons meisje is een activiteit waar ik goed over na moet denken of dat die dag haalbaar is. Dat vind ik zeker jammer. Vooral de spontaniteit mis ik. Nu is spontaan even weg gaan natuurlijk al een stuk lastiger wanneer er eenmaal kinderen zijn.

Gezin

Toch zou ik mijn leven nu voor geen goud meer willen ruilen met mijn leven toen. Ondanks dat ik veel lieve mensen om me heen had, voelde ik me namelijk best vaak alleen. Want wat verlangde ik naar een gezin. Vrienden kregen een relatie en kinderen en ik werd de gezellige tante. Maar ik wilde zelf ook zo graag moeder worden en een fijne man naast me hebben. Toen ik eind dertig was had ik de hoop bijna opgegeven dat mijn kinderwens nog vervuld zou worden. En toen kwam ik hem toch nog tegen: mijn man. Of eigenlijk moet ik zeggen: mijn gezin. Want mijn man bracht meteen al twee lieve kinderen van hem zelf in mijn leven. Om het weekend, als mijn bonusjongens er waren, vormden we zo een gezinnetje. Mijn man en ik wilden ook graag nog een kindje van ons samen. Dit ging niet vanzelf want er gingen maar liefst drie miskramen aan vooraf… maar toen was daar dan toch ons meisje.

En wat geniet ik ervan om moeder en bonusmoeder te mogen zijn. Ieder dag ben ik weer dankbaar dat ik dit mag meemaken. Ieder dag weer realiseer ik mij dat dit niet vanzelfsprekend is. Soms is het heus wel eens even lastig zoals dat voor iedere ouder zal zijn. Momenten dat poep tot in de knieholten zit, de spinazie op de muren, als ik probeer een opstandige dreumes terug in de buggy te krijgen of twee elfjarigen jongens kroketten in hun oren hebben. En natuurlijk maken mijn fysieke klachten het soms nog wat moeilijker en baal ik dat ik niet de fitte, ondernemende moeder ben die ik graag zou willen zijn. Maar ieder dag wakker worden met “HALLO MAMA” in plaats van een saaie wekker, wie wil dat nou niet? Zelfs al staat deze wekker wat vroeg ingesteld.

Johanneke blogt om de week voor Mommy Friends over haar gezin met man, dreumes, twee tieners en een kater. Na de geboorte van haar dochter heeft zij fysieke klachten gekregen die haar leven behoorlijk beïnvloeden. Toch probeert zij positief te blijven en geeft niet op. Schrijven is haar uitlaatklep en naast haar blog hier, schrijft zij regelmatig gedichten en blogs die je kunt lezen op www.johanneke-schrijft.com  Ook kun je haar vinden op Instagram en op Facebook