December

December
December 2019 en onze kerstboom staat. Er hangen een roze hert, een rood kerkje, paarse glanzende ballen en fonkelende witte lichtjes in. Hij staat er prachtig en bij en ik maak een foto van mezelf in een foute kersttrui met de kleurrijke boom op de achtergrond. Rudolf die op mijn trui prijkt, is behoorlijk uitgerekt… Onder die trui zit namelijk een klein, trappelend meisje in mijn buik verstopt. En o, wat hoop ik dat ze voor de kerst wordt geboren. Niet in de laatste plaats omdat ik het zwanger zijn ontzettend zat begin te worden. Maar vooral ook omdat ik dit zo’n bijzondere tijd vind en niet kan wachten om een foto van haar te maken voor deze kerstboom. Als ik mij twee dagen voor kerst in het ziekenhuis mag melden om ingeleid te worden zijn mijn man en ik dan ook helemaal in de gloria. En ook in ziekenhuis zijn ze er zeker van: deze baby wordt nog voor de kerst geboren.

Rendier gewei
Een dag voor kerst is er in de verste verte nog geen baby te bekennen. Nauwelijks weeën of ontsluiting of iets wat in de buurt komt van een echte bevalling. We maken ons niet druk. De sfeer in het ziekenhuis is goed. Wanneer mijn man ‘s avonds per ongeluk op de noodknop drukt in plaats van op het lichtknopje, stormen er drie verpleegkundigen met een rendier gewei de kamer in: het is tenslotte kerstavond. We kijken samen naar de All You Need Is Love kerstspecial onder het genot van cola en chocola uit de ziekenhuiswinkel. Het heeft iets magisch: mijn man en ik samen in onze bubbel wachtend op ons kleine meisje wat ieder moment geboren kan worden. De verloskundige zegt het zelf: wij gaan niet zonder baby naar huis.

Pissig voor de ingang
Tweede kerstdag sta ik een beetje pissig voor de ingang van het ziekenhuis te wachten op mijn man die de auto haalt. Ik kijk naar een ander stel die voorzichtig een maxi-cosi met kersverse baby in de auto tilt: een kerstbaby. Ik sta hier nog steeds met een dikke buik te wachten en na drie dagen ziekenhuis worden we nu maar naar huis gestuurd. Wat we ook probeerden, ons meisje heeft besloten niet voor kerst geboren te worden… Eerste kerstdag bestond ons kerstdiner uit stamppot in het ziekenhuis. En tweede kerstdag eten we de liflafjes uit onze koelkast. Geen kerstdiner en geen kerstbaby voor ons. We kunnen niks anders doen dan wachten.

Gelukkig nieuwjaar
Een week later, op 30 december, melden wij ons opnieuw in het ziekenhuis. Ons geduld wordt eindelijk beloond want die middag wordt een prachtig mooi en gezond meisje geboren. Een onbeschrijfelijk wonderlijk gevoel: ik ben mama! Omdat ons meisje met een keizersnede is geboren, vieren we ook de jaarwisseling in het ziekenhuis. Het kraambezoek neemt oliebollen mee als ze ons meisje komen bewonderen en om twaalf uur kijken we door het ziekenhuisraam naar het vuurwerk. Heel even maar… want we hebben eigenlijk alleen maar oog voor dat kleine wonder wat in onze armen ligt. Op nieuwjaarsdag mogen ook wij voorzichtig een maxi-cosi met kersverse baby in de auto zetten en thuis van ons gezinnetje gaan genieten.

Want een fantastisch mooi begin van een nieuw jaar.

Wonderlijk
December 2021. Diezelfde kerstboom staat er weer vol lichtjes en kleurrijke versiering. Alleen nu met een klein meisje eronder en ze vindt het prachtig allemaal. Zodra de boom staat komen alle herinneringen van twee jaar geleden weer bij mij naar boven. Kerst was altijd al bijzondere tijd, maar nu des te meer.

 “Nee niet aanzitten!” …“Afblijven!!”…“Ik tel tot drie!!!” Tja die kerstboom heeft nogal een aantrekkingskracht op haar. Ze was bij haar geboorte al eigenwijs en dat is de afgelopen twee jaar niet minder geworden. Maar dat onbeschrijfelijk wonderlijke gevoel van mama zijn, dat is er ook nog iedere dag.

Fijne feestdagen gewenst. Ik hoop dat het ook voor jullie dagen mogen zijn waarin mooie herinneringen worden opgehaald en nieuwe herinneringen worden gemaakt!

Johanneke blogt om de week voor Mommy Friends over haar gezin met man, dreumes, twee tieners en een kater. Na de geboorte van haar dochter heeft zij fysieke klachten gekregen die haar leven behoorlijk beïnvloeden. Toch probeert zij positief te blijven en geeft niet op. Schrijven is haar uitlaatklep en naast haar blog hier, schrijft zij regelmatig gedichten en blogs die je kunt lezen op www.johanneke-schrijft.com  Ook kun je haar vinden op Instagram en op Facebook