Als de bevalling TOTAAL anders loopt…

Ik ben Manon 28 jaar oud trotse mama van een zoontje van bijna 5 en een dochter van 1.

Na een vlekkeloze zwangerschap, waar ik 41 weken + 3 dagen nergens last van heb gehad, had ik nooit kunnen bedenken dat mijn bevalling heel anders zou gaan verlopen.

30 juni 02:00 s’nachts braken mijn vliezen.
Met alle haast moesten we naar het ziekenhuis want de kleine man had in het vruchtwater gepoept.
Dit werd dan ook medisch dus ik werd overgedragen naar de gynaecoloog.
De weeën werden steeds heftiger en na een paar uur zeuren kreeg ik dan eindelijk morfine.
Van 1 cm ontsluiting ging ik naar 10 cm binnen een uur, en om 07:43 was hij er dan Noam Levi.

Aangezien ik morfine had gehad en Noam vrij snel daarna ter wereld kwam werd hij het eerste half uur extra in de gaten gehouden. Noam heeft het hele ziekenhuis laten weten dat hij er was, en dit heeft hij 3 kwartier volgehouden.
Waar wij en het personeel dachten die slaapt lekker, was niets minder waar achteraf.

Ik werd gevraagd of zij mij mochten hechten, en of hun de kleine even mochten checken, of aangezien die zo lekker lag mocht hij ook blijven liggen bij mij.
Gelukkig heb ik er voor gekozen dat ze Noam mochten wegen, zodat ik mij volledig kon focussen op wat er komen ging.
Nadat ze Noam meenemen gingen alle alarmen af en werd er geschreeuwd SLAP KIND!
Een aparte kamer werd gevuld met personeel, en ik had (mede door de morfine) geen idee wat er gebeurde.
Ik werd snel op de hoogte gebracht dat Noam moeite had met ademen maar alles kwam goed. De vader van Noam die zag dat hij gereanimeerd werd en het dus helemaal niet goed ging. Noam had een hartstilstand gekregen op mijn buik, en was niet meer in leven.

Na uren mochten we naar beneden om te kijken hoe het met Noam ging, hij zou overgeplaatst worden naar AMC aangezien hun gespecialiseerder zijn dan het ZMC.

Met eigen auto zijn we naar AMC gereden, waar ik zelf nog niet eens besefte hoe ernstig het allemaal was.
Laat in de middag mochten we pas bij hem, en daar lag hij Op de afdeling neonatologie high risk 3, in een couveuse met werkelijk overal infusen en naalden.
Noam werd in coma gehouden en 72 uur gekoeld om de hersenbeschadiging zoveel mogelijk terug te kunnen draaien.
Deze dagen mochten wij ook alleen maar naar hem kijken, niet aanraken niks.

Na een slapeloze nacht kregen we ergens in de middag een update van de kinderarts.
Het ging niet goed met Noam, en wij moesten rekening houden met het ergste. En dat betekende een achterstand, of een zwaar verstandelijk beperkt kind. Of in het ergste geval dat hij het niet zou gaan halen.
Na dit nieuws, kregen we de mededeling dat er voor ons een plekje was in het Ronald mc Donalds huis, zodat we dicht in de buurt waren mocht het mis gaan. Dit betekende eigenlijk je hebt 3 dagen recht op een bed hier, maar te weinig plek dus ga alsjeblieft daar heen.
We zijn gegaan, en kregen een kamer met uitzicht op, Jawel de buiten speelplaats van de kinderen. Dus de hele dag mocht ik genieten van het geluid van andere kinderen, terwijl ik mijn eigen kind niet mocht aanraken.
Na ongeveer 1 uur zijn we uitgecheckt daar omdat ik dit absoluut niet trok.
We besloten om heen en weer te gaan rijden, dus vroeg heen en hele dag in het ziekenhuis verblijven, in de avond naar huis.

6 juli om 14:30 was dan eindelijk de MRI, de dagen ervoor hadden we eigenlijk, wonder boven wonder alleen maar positief nieuws gehoord. Dit durfde we niet te delen doordat de uitslag van de MRI alles bepalend was.

Dag erna kregen we dan de uitslag, en daar werd ons verteld dat er niks was gevonden, de hartfilmpjes waren goed.
Eigenlijk was het nu wachten tot Noam overgeplaatst mocht worden naar het ZMC.
Na 10 dagen AMC, mocht Noam naar ZMC, dit om aan te sterken en aan de fles te leren drinken.

21 juli gesprek met de kinderarts die nacht mochten we blijven slapen in het ziekenhuis, als deze nacht goed zou verlopen zouden we de dag erna naar huis mogen. Eind van de ochtend kregen we het verlossende antwoord we mochten we eindelijk naar HUIS!

Noam was zijn eerste jaar onder behandeling van een fysiotherapeut, een kinderarts in het ZMC een kinderarts in het AMC. En dan ook nog het consultatiebureau.
Voor de mensen die mij kennen, weten dat ik snel geïrriteerd kan worden, en licht vlambaar ben. De fysiotherapeut heeft dit moeten ontgelden, aangezien ik bij iedere controle te horen kreeg wat Noam nog NIET kon. Terwijl ik juist heel erg kijk naar de dingen die hij wel kon. Het was namelijk een big deal dat hij met 3 maanden nog niet kon omrollen, waarop ik elk bezoek weer heb gezegd dat hij 3 weken in het ziekenhuis lag. Die fysio hebben we ingeruild en nadat hij 1 is geworden het hoofdstuk fysio afgesloten.

Wat wij pas veel later hoorde is, dat Noam op de piek van mijn morfine ter wereld is gekomen, en dus iets heeft binnen gekregen hiervan.

Normaal gesproken komen kinderen die iets van morfine binnen hebben gekregen heel slap ter wereld, maar bij Noam was dit het tegenovergestelde.
Hij kwam krachtig ter wereld en na ongeveer 3 kwartier kreeg hij een hartstilstand.

Nu wordt Noam eind juni 5.. is gaan lopen iets na 1,5 jaar.

Hij praat de oren van je hoofd af, en zit op een reguliere basisschool waar hij iets meer begeleiding nodig heeft. Maar vooralsnog gaat het heel goed.