Het gevoel je kind niet alles te kunnen geven
Het gevoel dat je je kind niet alles kan geven. Het gevoel dat je toch niet zo een goede moeder bent. Het gevoel dat je er niet alles aan kan doen om je kind gelukkig te zien. Dat gevoel overvalt me dagelijks. En nee dan heb ik het niet over het nieuwe paar schoentjes of het dagje Disney dat je graag wilt, maar over de basis.
Door Jack zijn hartafwijking kan hij niet naar een kinderdagverblijf. Het is gevaarlijk voor hem om daar te zitten met zoveel ziektekiemen. Dus ik en mijn vriend hebben heel ons leven gepland en omgegooid. Mijn vriend is met nachten gaan werken, ik ben van thuis uit gaan werken, en dit enkel en alleen zodat Jack veilig thuis kan blijven.
Als ik dan andere kindjes zo leuk zie spelen met andere kindjes, en zie dat ze zo blij zijn, breekt mijn moederhart… Ben ik dan een slechte moeder omdat ik Jack veilig bij me houdt? Of zou ik een slechte moeder zijn als ik hem toch naar het kinderdagverblijf stuur met het risico ziek te worden? Een constante tweestrijd speelt zich af in mijn hoofd, en dit dagelijks.
Ontneem ik hem het recht op vriendjes? Zorg ik ervoor dat zijn sociale skills niet ontwikkelen? Kan hij hierdoor een fysieke achterstand krijgen? Hij ziet namelijk niets van andere kindjes… Deze gedachten 24/7 dwalen rond in mijn hoofd.
Vanaf oktober 2022 zal hij dan toch naar een kinderdagverblijf gaan, samen met zijn zusje. Hij zal dan 11 maand zijn en zij zal 4 maand. Ergens een opluchting, maar nu al maak ik me zorgen. Een hele opluchting is dat ze samen zullen zitten in hetzelfde klasje. Het is een stap die we uiteindelijk moesten zetten.
Zal hij gezond blijven? Dat is de grootste vraag, spijtig genoeg zal ik hier geen antwoord op krijgen, nog even bang afwachten…
Een blog met veel vragen, maar geen antwoorden. Als iemand de antwoorden weet, dan hoor ik het graag, anders time will tell.
Sarah, mama van Jack en …
Reacties