Rommel

Bij ons hoef je nooit te zoeken naar de tupperware bakjes. Die komen je namelijk vanzelf tegemoet bij het openen van het keukenkastje. Onze oven doet dienst als opslag voor de pannen. In de meterkast hangen mijn handtassen naast het toiletpapier. En de printer staat in de kledingkast. We doen wel ons best hoor. Maar met afwisselend 3 tot 5 personen op 55 vierkante meter is het gewoon passen en meten om alle spullen een plekje te geven. En ik moet heel eerlijk toegeven dat dat ook voor een deel mijn schuld is.

Kamer opruimen
Ik herinner mij dat ik het als kind al had. Een armbandje wat ik voor mijn verjaardag had gekregen, een beertje wat mijn moeder kocht toen ik ziek was of een mooie steen die ik op vakantie had gevonden. Ze waren me allemaal even dierbaar omdat ze gekoppeld waren aan mooie herinneringen. En dat betekende dan ook dat mijn spullen niet zomaar weggegooid mochten worden. Tegelijkertijd was opruimen niet mijn sterkste punt. Dit resulteerde erin dat mijn moeder eens in de zoveel tijd maar zelf aan de slag ging in mijn kamer. Meestal merkte ik het niet direct. In de eerste instantie genoot ik van mijn mooie opgeruimde kamer. Maar na verloop van tijd viel het mij op dat ik bepaalde spullen niet meer kon vinden. In mijn moeders ogen was het waarschijnlijk niks bijzonders wat ze had weggegooid. Dingen waar ik toch nooit meer mee speelde, spullen die te kinderachtig waren geworden of zelfs kapot. Maar voor mij was het een drama om van deze spullen afscheid te moeten nemen.

Je-weet-maar-nooit
Eenmaal op mezelf ging mijn moeder gelukkig nooit meer met een vuilniszak door mijn spullen en kon ik helemaal zelf bepalen wat ik wilde bewaren. Toen ik alleen woonde was er plek zat voor alle kleding die ik misschien ooit nog eens wilde dragen, tijdschriften die ik vast nog een keer zou gaan lezen, keukengerei voor ‘altijd handig’ en nog veel meer spullen voor je-weet-maar-nooit. En bergen aan kaartjes, foto’s en entreebewijzen die mij deden denken aan mooie momenten en lieve mensen.

Het werd een probleem toen ik mijn man leerde kennen en we samen een gezin gingen vormen op mijn 55 vierkante meter vol spullen. Moedig deed ik afstand van een groot deel van mijn verzameling. En met veel creativiteit en met tegen iedere vrije meter muur een kast, paste de spullen van mijn man en mijn twee bonusjongens er net bij.

Berg aan sentiment
En toen werd ons meisje geboren. Een baby brengt voor zo’n klein wezen een enorme berg aan spullen met zich mee. Flessen, bekers, luiers, een kinderwagen, box, slaapzakken, beddengoed, hydrofiele luiers en vooral ook veel speelgoed… Maar dat niet alleen. Het blijkt dat een kind ook een berg sentiment met zich meebrengt. De eerste kleertjes die zij droeg nadat ze was geboren moesten natuurlijk bewaard blijven. Net als haar naambandje uit het ziekenhuis, het knuffeltje wat ze voor haar geboorte kreeg en dat dekentje waar ze zo lekker in lag. Maar ook dat jurkje wat haar zo schattig stond, haar eerste speentje, het badpakje waar ze voor het eerste mee zwom, die leuke berenmuts, dat spelletje waar ze zo leuk mee speelde… Ik wil het allemaal bewaren. Ik wil alle mooie herinneringen letterlijk in een doos stoppen uit angst dat ik iets zal vergeten.

Bewaar-gen
Onlangs kreeg ons meisje nieuwe schoenen. Wat stonden ze leuk, die stoere bruine laarsjes. Toch keek ik een beetje meewarig naar haar andere schoentjes. Ooit waren ze wit met zwarte stipjes. Nu waren ze vooral goor en versleten. Maar het waren wel de schoentjes waar ze vorig jaar als dreumes haar eerste stapjes buiten op deed. Blijkbaar deelt mijn meisje haar gevoel voor melancholie met mij. Want iedere keer als ik haar vraag haar schoenen te pakken, komt ze met haar oude, afgeragde schoentjes aan. Deze week viel mijn oog op een gat in de zool van allebei de schoentjes. “Ze zijn kapot” liet ik haar zien. Ze keek er even bedenkelijk naar. “Kapot!” herhaalde ze toen. Ze pakte de schoentjes, liep naar de keuken en gooide ze resoluut in de prullenbak.

Nee blijkbaar heeft onze dochter niet mijn bewaar-gen. Misschien is dat maar goed ook want ons huis raakt anders echt overvol. En de mooiste herinneringen bewaar je tenslotte niet in een doos, maar in je hart. Ik bracht ons meisje naar de kinderopvang met haar nieuwe laarzen aan. Toen ik thuis kwam liep ik naar de prullenbak en slikte. Ik viste de schoentjes er uit en verstopte ze ver in een kast. Het blijven toch haar eerste schoentjes…

Johanneke blogt om de week voor Mommy Friends over haar gezin met man, dreumes, twee tieners en een kater. Na de geboorte van haar dochter heeft zij fysieke klachten gekregen die haar leven behoorlijk beïnvloeden. Toch probeert zij positief te blijven en geeft niet op. Schrijven is haar uitlaatklep en naast haar blog hier, schrijft zij regelmatig gedichten en blogs die je kunt lezen op www.johanneke-schrijft.com  Ook kun je haar vinden op Instagram en op Facebook