Gevaar

“Peuter alleen op blote voetjes in de metro” las ik pas in een nieuwsbericht. Voorheen had ik mij bij het lezen van dit soort berichten afgevraagd hoe het in vredesnaam mogelijk was dat een peuter ongezien alleen op stap ging. Maar sinds ons meisje een peuter is, heb ik daar een zeer levendige voorstelling bij.

We hoeven maar met onze ogen te knipperen of zij staat op tafel, trekt de bestekla open of probeert paardje te rijden op de kat. Alles wat niet mag of gevaarlijk is, is leuk! Sinds haar grijpgrage peuterhandjes de deurklink van de voordeur hadden gevonden en zij ontdekte dat achter deze deur de magische wijde wereld schuilgaat heeft deze natuurlijk een enorme aantrekkingskracht voor haar. Dus wij namen maatregelen.

Die dag is mijn man de middag vrij. Zodra ik een berichtje van hem krijg dat hij onderweg is, gooi ik de broodjes in de oven. Wat gezellig om met elkaar te kunnen lunchen! Zodra mijn man de auto voor het huis parkeert, staat ons meisje al voor het raam te springen. “Papa! Papa!” ze klopt op het raam terwijl ze hem roept. Nadat hij gezwaaid heeft rent ze als een speer naar de voordeur. “Openmaken! Openmaken!”. Om ervoor te zorgen dat zij dit zelf niet kan doen draaien we tegenwoordig de sleutel aan de binnenkant in het slot. Om te voorkomen dat de deur vanaf de andere kant niet open kan, steekt hij altijd een klein stukje uit. Ik duw de sleutel in het slot en draai hem open. Ons meisje staat al wild aan de deurkruk te trekken en met een zwaai zwiept de voordeur open.

“Papaaaaaa!” roept ze enthousiast. Dan is ze even stil want achter de voordeur staat nog iemand. “Buurmaaaaan!” zegt ze blij als het tot haar doordringt met wie mijn man staat te praten. Onze buren hebben vanochtend een nieuwe oven bezorgd gekregen en het was een hele toestand om dat ding in huis te krijgen. We luisteren geboeid naar zijn verhaal. “Willen jullie hem even zien?” vraagt hij. Natuurlijk willen we dat. Terwijl ik al achter de buurman aanloop, vraag ik mijn man de voordeur dicht te trekken zodat onze kater er niet vandoor gaat.

In de keuken van onze buren bewonderen we met z’n drieën de nieuwe oven. Geen wonder dat hij moeilijk te tillen was: het is een enorm ding. We kletsen nog even en dan zeg ik dat we terug moeten naar onze eigen oven waar de broodjes inmiddels lekker bruin gebakken in zullen zijn.

We lopen het portiek door en mijn man steekt de sleutel in het slot. Ik hoor hem een beetje zuchten en steunen. Wat is hij toch allemaal aan het doen? “Ehhhh schat… het lukt niet” zegt hij dan met enige paniek in zijn stem. Wat nou ‘het lukt niet’?! “Laat mij eens proberen!”. Maar ook ik krijg met geen mogelijkheid beweging in de sleutel. En dan valt het kwartje: mijn sleutel zit nog aan de binnenkant van het slot. Door de spontane actie ben ik vergeten deze een stukje eruit te trekken en nu kunnen we dus niet meer in ons eigen huis. “Oneeeeee de broodjes zitten nog in de oven!” roep ik verschrikt.

Mijn man probeert nog een paar keer paniekerig de deur open te krijgen. Maar dat is natuurlijk tevergeefs. Ik bel aan bij de buurman in de hoop dat hij misschien een oplossing heeft. De buurman probeert het met een bankpas tussen de deur maar helaas lukt het niet de deur open te krijgen. De buurvrouw is er inmiddels ook bij gekomen en met z’n allen brainstormen we hoe we zo snel mogelijk naar binnen kunnen komen om te voorkomen dat ons huis affikt. Maar de achterdeur zit op slot en al onze ramen zijn voorzien van dubbelglas dus inbreken bij onszelf zal niet lukken.

Dan zit er nog maar één ding op: een slotenmaker bellen. Ik vertel de man aan de andere kant van de lijn over ons probleem en doe ook het verzoek een beetje op te schieten vanwege de broodjes in de oven. De man belooft mij snel iemand te sturen. Onze buren nodigen ons uit om binnen bij hun te wachten. Mijn man houdt de wacht voor onze voordeur om te zien of de slotenmaker eraan komt en ook om te kijken of er geen rook onder de deur vandaan komt. Ons meisje loopt enthousiast achter de buren aan de woonkamer in. Met open mond kijkt ze om zich heen. “Ooooh mooie engel! Ooooh mooie klok! Ooooh mooi paard! Ooooh mooie boot!” Het huis van onze buren staat vol met beeldjes, curiosa en antieke meubelen. Een walhalla voor een peuter van twee en een half met grijpgrage handjes. Een nachtmerrie voor mij aangezien ik het vermoeden heb dat niks wat hier staat te koop is bij Ikea.

“Is hij er nog steeds niet?”. Mijn man zit nog steeds moederziel alleen op de trap voor onze deur dus eigenlijk is deze vraag overbodig. Ik ben even naar hem toegelopen om polshoogte te nemen. Voor mijn gevoel zijn we al een uur aan het wachten. De tijd gaat nu eenmaal langzaam wanneer je probeert te voorkomen dat je peuter andermans interieur sloopt, de parkiet vermoord of met haar kleine vingertjes vast komt te zitten in de mobiele airco. Gelukkig zijn er, zover we kunnen zien, in ons huis nog geen tekenen van brand. Als ik de woonkamer van onze buren weer inloop, zie ik dat zij haar een banaan hebben gegeven. Wat een super goed idee.

Als ik voor de honderdste keer probeer te voorkomen dat ons meisje haar banaan over de antieke bank uitsmeert hoor ik vanuit het portiek hoopgevende geluiden. De stem van de slotenmaker… gerommel… nog meer gerommel… Even lijkt het tegen te zitten en ontstaat er weer wat paniek… maar dan hoor ik het vertrouwde piepgeluid van onze voordeur die open gaat.

Ik bedank onze buren hartelijk voor hun gastvrijheid. Ons meisje wil eigenlijk helemaal niet meer weg, maar krijg ik met wat moeite gelukkig toch mee. Als we binnen zijn spurt ik meteen naar de oven. De broodjes zijn inmiddels behoorlijk bruin gebakken maar wonderlijk genoeg nog niet eens echt zwart. Tien minuten later zitten we dan eindelijk aan onze lunch met nieuwe broodjes uit de oven, een aantal grijze haren rijker en €115 armer. En dit keer is het niet eens de schuld van onze peuter.

-Johanneke

Johanneke blogt om de week voor Mommy Friends over haar gezin met man, dreumes, twee tieners en een kater. Na de geboorte van haar dochter heeft zij fysieke klachten gekregen die haar leven behoorlijk beïnvloeden. Toch probeert zij positief te blijven en geeft niet op. Schrijven is haar uitlaatklep en naast haar blog hier, schrijft zij regelmatig gedichten en blogs die je kunt lezen op www.johanneke-schrijft.com  Ook kun je haar vinden op Instagram en op Facebook 

Reacties

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Misschien ook leuk om te lezen?

Pech

Ik baal als ik de weer-app check: er wordt vandaag slecht weer voorspeld. Jammer want het is weekend, mijn bonusjongens komen straks en we willen…

Reacties

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *