Lief zijn voor jezelf
Als moeder van drie jonge kinderen verveel ik me nou niet bepaald vaak; lees nooit. Er is altijd wel een vaat om uit te ruimen, een brandje tussen de kinderen te blussen of een was om te vouwen. En net wanneer ik rustig met een warme kop koffie aan tafel zit, valt er een beker limonade om en sta ik te dweilen (met de kraan open) terwijl mijn koffie koud word.
De afgelopen jaren heb ik met veel vallen en opstaan hierin steeds beter geleerd om lief voor mezelf te zijn. Juist omdat er altijd wel iets te doen is, moest ik mijn eigen grenzen bewaken. Ik kan nou eenmaal niet alles en ook geen tien dingen tegelijkertijd. Hoe graag (ook) ik die ballen in de lucht wil houden, zoveel armen heb ik simpelweg niet. En ik heb gemerkt dat het me veel meer rust, ruimte en lucht geeft als ik bewust een paar ballen rustig op de grond leg. Even wat taken naast me neerleggen. Dus niet (om in de metafoor te blijven) deze ballen gewoon uit de lucht op de grond laten vallen, maar er echt bewust voor kiezen om ze even apart leggen. Even niet de stress van het jongleren met al die ballen.
Ok, een concreet voorbeeld:
Al jaren klaagde manlief over de manier waarop ik het huis schoonhield. Of dus eigenlijk het gebrek daaraan. Toegegeven, hij had gelijk. Ik heb echt niet/nauwelijks de drang tot het poetsen in m’n genen geloof ik. En nee, wees gerust, manlief was echt niet alleen bezig met wat ik wel of juist niet deed zonder zelf een aandeel in het geheel te leveren hoor. In verhouding (tussen thuis zijn en aan het werk/op kantoor zijn) is hij is misschien wel actiever in het huishouden dan ik. Niet tegen hem vertellen dat ik dit heb gezegd trouwens. 😉
Goed, dit punt zorgde dus voor best wel wat frustratie tussen ons. Hij vond het niet fijn dat ik vaak niet echt drang tot schoonmaken voelde en ik frustreerde me erover dat ik iets moest doen waar ik gewoon echt geen zin in had of energie uithaal. En begrijp me niet verkeerd, ik zorg(de) heus wel dat ons huis netjes bleef. Opruimen kan ik als de beste, al zeg ik het zelf. Maar echt met dweilen, doekjes in de weer, daar werk ik liever omheen. Lang verhaal kort, ik probeerde lange tijd de ‘bal schoonmaken’ hoog te houden, wat me vooral energie kostte en me nauwelijks iets opleverde. Tot we er samen voor kozen om een schoonmaakster te zoeken. Ik kon deze bal op die manier rustig naast me neerleggen, en me richten op de andere ballen die ik daardoor met meer aandacht hoog kon houden. Wat weer als gevolg had dat ik daar meer plezier aan over hield. Win-win!
Dit klinkt nu alsof het heel simpel en makkelijk was. Toch heb ik er best wel mee geworsteld. Want een schoonmaakster is toch ‘voor rijke mensen’. Of gedachtes als ‘dan vinden ze mij vast lui’ of ‘kan je dat zelf niet dan?’ kwamen zeker voorbij. En terwijl ik dit schrijf komen dit soort gedachtes ook weer naar boven. Inmiddels laat ik me hier echter niet meer door leiden. Ik heb ervoor gekozen om lief te zijn voor mezelf. Ik weet hoeveel minder frustratie er is in huis sinds er elke week een grondige schoonmaak plaatsvind. Ik betaal daar met liefde iemand voor, zodat ik me daarnaast ook kan richten op andere dingen (waar ik veel beter in ben!).
Ik ben geen slechte vrouw/partner/moeder omdat ik een hekel heb aan schoonmaken. Ik ben juist een leuker persoon omdat ik aan mezelf kan toegeven dat ik geen held hierin ben, het bewust uitbesteed en daarmee meer tijd, rust en energie overhoud voor alle anderen ballen die ik wil hooghouden.
Reacties