Voor wanneer mama’s ook even gezien mogen worden

Er zijn van die periodes in het leven waarin alles tegelijk komt.
Waarin je lijf iets anders wil dan je hoofd.
Waarin je hart vol zit, maar je energie leegloopt.

Een paar jaar geleden zat ik zelf in zo’n periode.

Ik kreeg te maken met een zware burn-out, lichamelijke klachten en tegelijkertijd een zwangerschap die heel gewenst was, maar ook veel van me vroeg. Mijn wereld werd kleiner. Mijn dagen stiller. En terwijl het leven van de mensen om me heen doorging, moest ik steeds vaker “nee” zeggen.

Niet omdat ik niet wilde.
Maar omdat het simpelweg niet ging.

Ik miste verjaardagen. Bruiloften. Kraambezoeken. Kleine momenten die achteraf groot blijken te zijn. En misschien nog wel het meest: ik miste het er écht kunnen zijn voor de mensen van wie ik hield.

Toen mijn beste vriendin zwanger werd

Afgelopen jaar werd mijn beste vriendin Pauline zwanger van haar eerste kindje.
En terwijl ik intens blij voor haar was, voelde ik mij ook direct schuldig.

Wat als ik er straks niet voor haar kan zijn?
Wat als mijn gezondheid me weer in de weg zit, juist op de momenten dat zij steun nodig heeft?

Want we weten allemaal: het moederschap is prachtig, bijzonder en magisch.
Maar het is óók overweldigend. Vermoeiend. En soms gewoon eenzaam.

En zelfs als je lieve mensen om je heen hebt, kunnen zij er niet altijd zijn.
Niet midden in de nacht.
Niet op die ene dag waarop alles te veel voelt.
Niet op elk moment van twijfel.

Ik wilde iets voor haar doen. Iets blijvends. Iets dat verder ging dan een appje of een goedbedoeld “laat maar weten als ik iets voor je kan doen”.

Dus begon ik te schrijven

Ik begon met het schrijven van 12 brieven.
Niet lange verhalen, geen adviezen.
Maar kleine woorden. Zacht. Eerlijk. Herkenbaar.

Brieven voor momenten waarvan je als moeder vaak pas later beseft dat ze komen:
de onzekere nachten,
de dagen waarop je jezelf even kwijt bent,
de momenten dat je je alleen voelt, zelfs met een slapende baby op je borst.

Ik gaf ze aan Pauline, met het idee dat zij ze mocht openen wanneer ze daar behoefte aan had. Zonder verplichting. Zonder volgorde. Gewoon: wanneer het goed voelde.

Wat het met haar deed, raakte me diep.
Ze voelde zich gezien. Gesteund. Minder alleen.

En toen dacht ik:
dit verdient eigenlijk elke nieuwe moeder.

Mama’s worden vaak vergeten

Rond een zwangerschap en geboorte draait alles, logisch, om de baby.
De rompertjes. De luiers. De knuffels. De hydrofiele doeken.

Maar ergens onderweg raken we de vrouw achter de moeder een beetje kwijt.
Terwijl zij degene is die alles draagt. Fysiek, emotioneel, mentaal.

We verwachten dat ze geniet.
Dat ze dankbaar is.
Dat ze het “wel redt”.

En vaak doet ze dat ook.
Maar dat betekent niet dat ze het altijd makkelijk heeft.

Ik geloof dat mama’s meer steun verdienen.
Niet alleen in grote gebaren, maar juist in kleine, zachte momenten.
Op precies het juiste moment.

Voor wanneer het even niet zo leuk is

Uit die gedachte is Voor Wanneer ontstaan.
Een brievenset met twaalf kant-en-klare brieven, speciaal voor het eerste jaar van het moederschap.

Geen invulboekjes.
Geen to-do’s.
Geen druk.

Maar woorden die je kunt openen wanneer jij daar behoefte aan hebt.
Alsof iemand even naast je komt zitten en zegt:
“Je doet het goed.”
“Het is oké dat het vandaag zwaar voelt.”
“Je bent niet alleen.”

Alles aan de set is met aandacht gemaakt, omdat ik weet hoe kwetsbaar deze periode kan zijn.
En omdat ik geloof dat steun soms precies dát is: gezien worden, zonder iets te hoeven.

Misschien herken je dit

Misschien lees je dit en denk je:
Dit had ik toen zó nodig gehad.

Of misschien ben je nu zwanger of juist net bevallen.
Of ken je een nieuwe mama in je omgeving van wie je voelt dat ze wel wat extra zachtheid kan gebruiken.

Als je het mooi vindt om meer te weten: stuur me gerust een berichtje of neem een kijkje via @voorwanneer 💌 op Instagram of Facebook.

Als je er nog bent, bedankt voor het lezen ❤️
En ik ben benieuwd: welke steun had jij als nieuwe moeder willen krijgen?

Liefss,
Ruby – Voor Wanneer