De 20 weken echo was niet goed

Ingezonden stuk

Toen ik de 20 weken echo onderging, werd mijn wereld op zijn kop gezet. Op de echo zagen de artsen dat er iets mis was: één van de nieren van mijn ongeboren kind was te groot. Een golf van angst overspoelde me terwijl ze ons voorbereidden op de mogelijkheid van het syndroom van Down.

Ze vroegen ons een ondenkbare vraag: “Wil je de zwangerschap beëindigen of niet?” Op dat moment was ik al 23 weken zwanger, wat betekende dat ik de optie had om de zwangerschap af te breken.De week die volgde was een hel van wachten. Op 31 december 2012 onderging ik een vruchtwaterpunctie en met spoed ontvingen we de uitslag. We waren net voorbij de 24 weken zwangerschap, de grens waarop ik het eventueel kon beëindigen.

Mijn hart was gebroken, maar ik wist dat ik absoluut wilde doorgaan met de zwangerschap. Ons kind schopte al in mijn buik en ik voelde een onvoorwaardelijke band.

Mijn partner en ik stonden lijnrecht tegenover elkaar in onze besluitvorming. We konden geen conclusie bereiken. Een week later kregen we de uitslag en gelukkig was er niets aan de hand, geen syndroom van Down. Het was een enorme opluchting, maar de uitdagingen waren nog niet voorbij.

Vanaf dat moment volgden talloze ziekenhuisbezoeken en echo’s. Met 35 weken braken mijn vliezen en werden we gedwongen om naar het ziekenhuis te gaan. Ik moest blijven en ze zouden proberen de bevalling een week uit te stellen, maar het lot had andere plannen. Onze zoon besloot dat het tijd was om te komen, en de volgende dag werd hij geboren. Hij woog slechts 2320 gram en was zo klein!

We mochten naar huis, maar we moesten regelmatig terug naar het ziekenhuis voor onderzoeken. Onze zoon onderging verschillende onderzoeken, waaronder katheters en scans. Elk jaar moest er een echo worden gemaakt en werd hij nauwlettend in de gaten gehouden. Gelukkig zag het er ieder jaar beter uit en leek hij gezonder te worden.

In 2019, net nadat mijn vader was overleden, ontdekten we dat onze zoon plotseling 6 liter vocht dronk. We belden meteen het ziekenhuis en hij werd opgenomen. Er werd nauwkeurig bijgehouden hoe vaak hij dronk en plaste. We werden overgeplaatst naar het Sophia Kinderziekenhuis, waar de bekende scans weer begonnen. De artsen kwamen tot de conclusie dat er een operatie nodig was. Zijn urine kon niet meer op de juiste manier uit zijn lichaam worden afgevoerd vanwege een verstopping.

Een vreselijk gevoel dat je zoon een operatie moest ondergaan. Het was een aangrijpende tijd, vol zorgen en slapeloze nachten. Na drie operaties en veel tegenslagen was onze zoon de altijd vrolijke noot in huis!

Vandaag de dag is onze zoon kerngezond.

Hij heeft de moeilijkheden overwonnen en is uitgegroeid tot een prachtig sterk kind.  Deze reis van mijn zwangerschap tot nu toe was gevuld met emotionele achtbanen, van vreugde tot angst, van hartverscheurende beslissingen tot diep gewortelde hoop. Het heeft me geleerd dat het leven fragiel is en dat we nooit kunnen voorspellen welke uitdagingen ons te wachten staan.

Wat ik andere moeders zou willen meegeven is;

Laat de moed niet zakken, ongeacht de gezondheidstoestand van je kind, of het nu ziek is of ongeboren. Het kan ontzettend zwaar zijn om geconfronteerd te worden met medische uitdagingen en de woorden van artsen te horen. Maar ik wil dat je weet dat er altijd hoop is en dat je niet alleen bent in deze reis.

Het is begrijpelijk dat je je zorgen maakt en dat je bang bent voor wat de toekomst brengt. Maar onthoud dat het proces van onderzoeken en wachten op uitslagen een belangrijke stap is om duidelijkheid te krijgen over de gezondheidssituatie van je kind. Het kan moeilijk zijn om geduldig te zijn, maar probeer vertrouwen te hebben in het medische team en in het feit dat ze er alles aan doen om de beste zorg te bieden.

In tijden van onzekerheid en angst is het belangrijk om een steunend netwerk om je heen te hebben. Zoek steun bij je partner, familie, vrienden en andere moeders die soortgelijke ervaringen hebben meegemaakt. Samen kunnen jullie elkaar ondersteunen, ervaringen delen en elkaar moed geven om door te gaan.

Wees ook niet bang om je eigen emoties te erkennen en ruimte te geven aan je verdriet, angst of frustratie. Het is normaal om deze gevoelens te ervaren en het is belangrijk om goed voor jezelf te zorgen. Probeer momenten van rust en ontspanning te vinden, zodat je even kunt opladen en nieuwe energie kunt opdoen.

Bianca